Hepimizin çocukken oynadığımız bir oyundur ’Köşe Kapmaca’. Oyundakiler bir köşe seçerlerdi kendilerine ve ebe kapmaya çalışırdı yerlerini.Yüzlerden gülümseme eksik olmazdı oyunu oynarken. Zevkliydi oyun çocukluğun tüm masumiyetiyle oynanırken ve düşündürücüydü aynı zamanda. Biraz taktik, biraz refleks vardı belki işin içide ama hırs yoktu, öfke yoktu, savaş yoktu asla...

Büyüdük...

Oyunlar değişti, duygular değişti , hayaller değişti ve dostluk değişti en zor olanı... İnsan büyüdüğünde de oynuyor Köşe Kapmaca oyununu lakin kurallar değişiyor bu kez. Başlıyor oyun ve herkes sabitliyor yerini, köşesini... Sanki taht kuruyor mekanında, saltanatını yaşıyor.Ayrılmak istemiyor, arkadaşının elinden tutup değiştirmek istemiyor yerini, ebeye olan bakışları ise hırslı, öfkeli... Bir diğeri ise yerinden şikayetçi, göz koymuş dostunun makamına ve fırsat kolluyor ayağını kaydırmak adına. Yaşanılan çatışmaları ele veriyor gözler... Herkesin kendince bir planı var ya da hazırladığı bir tuzak.

En zor olan ise ebenin işi... Onun sığınacağı bir köşesi bile yok. Nereye gitse eziliyor, bir paçavra gibi yırtılıp atılıyor kalbi...


Zordur büyümek... Ve en önemlisi asla çözülemeyecek bir düğümdür. Köşe kapmacalarla dolu, yalan dolanlarla bezeli ve oyunların bile saflığını kaybettiği bir sancı... Çıkarlar olmasa, uzatsa elini insan insana işte o zaman karanlıklardan kurtulur bu dünya... Oyun oynamak eğlenmek için vakit geçirmek demektir lugatta. Anlamı değişmiş artık, başkasına tuzak kurmak oluvermiş bir anda...

Oyunlarınızın MASUMİYETİNİ yitirmemesi dileğimle...