ÖLÜME AZ KALA...

• 18 Şubat 2008 Pazartesi 17:14:54

Ölüm insana ne kadar uzak. Bir gün mutlaka öleceğimizi biliriz ama o günü çok uzak görürüz. Etrafımızda her gün ölümlere şahit oluruz ama, pek kendimizle irtibatlandırmayız. Adeta bir ebediyet tevehhümüyle yaşarız.

Fakat bir gün kapı çalar, açarız. İşte o an ölüm bize de gelmiştir. Hiç beklemediğimiz bir anda. Hazırlıklı olmadığımız bir anda. Sevdiklerimiz var. Çocuklarımız var. Mal, mülk, makam ve mevkilerimiz var. Daha ölüme hazır değilizdir. Sürpriz olmuştur bu ziyaret. Hayatta yapmayı düşündüğümüz daha neler neler var. Acaba ölüme bunu anlatabilir miyim, bilmem ki.

Karanlık bir dünyadayım. Yaşadığımı hissediyorum ama sanki ölüm bana daha yakın. Başucumda merhameti ve şefkatiyle beni sardığını hissettiğim bir ses. Yaşadığımı anlıyorum o zaman, fakat ölüme daha yakınım. Eşimin sesi bu. Bana geçmiş olsun diyor. Son derece mutlu benle konuştuğu için. Ben de öyle. Benim için dua et diyorum. Ediyoruz diyor günlerdir, gece gündüz. Gözlerimi açıyorum, onun nur yüzü. Pişman oluyorum onun allak bullak ettiğim hayatı için. Bana hayatını veren kadına haksızlık etmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum. Ve içimden şunu söylüyorum ona: “ Seni seviyorum..” En riyasız, en samimi hislerle. Çünkü zaman ölüme az kala…

Hastayım diyorum eşime. Sanıyorum ameliyat edecekler. Fakat o an öğreniyorum ameliyat olduğumu. Bir anda yük kalkıyor üstümden. O da ne ameliyatı olmuşum bile. Yoğun bakımın soğuk, sıkıntılı havasından kurtulup odaya çıkmam birkaç gün alıyor. Eşime soruyorum farkında olmadan geçirdiğim üç beş günü. Ölür demiş doktorlar. Sabaha çıkmaz demişler. İstediğiniz kadar görebilirsiniz son bir gece daha demişler. Elimden bile tutamamış Canım, makine kablolarından. İşaret parmağıyla elimden tutup; bırakma bizi demiş. Sen güçlüsün kalkarsın bu masadan demiş. Hayat yolculuğunda çocuklarını ve beni yalnız mı bırakacaksın demiş. Benden ise derin bir sükut.

Tevbe üstüne tevbe ettim günahlarımdan. Eşime ve çocuklarıma yapamadıklarımdan çok pişmanlık duydum o zaman. Sevginin, dostluğun, aşkın ne demek olduğunu öğrendim Canım’dan. Sabrın, tevekkülün nasıl bir şey olduğunu. Duanın gücünü öğrendim. Dua kaderi değiştirirmiş, bunu öğrendim. Sevmeyi öğrendim; ÖLÜME AZ KALA…



Osman Nuri KARAGÖL

31.01.2008

İstanbul