Son Gölge Düşerken Düşüşlere

• 2 Eylül 2012 Pazar 02:58:53

Seninle karşılaşmamak için tenha kaldırımlarında yürüyorum gecenin. Farkında mısın yokluğumun? Aslında ne fark eder ki, benim farkımda olmadın ki sen hiç. Senin gölgenin peşindeki bir başka gölge olmaktan öteye geçemedim ben. Hep uzaktan, hep bir gün izlediğimi fark edersin korkusuydu işte. Şimdi ben, korkularımdan da büyüğüm. Bak işte uzuyor benim de gölgem, güneştin ve gör, artık batıyorsun. Hayatıma uzaktan doğuşuna engel olamamıştım, ışığınla kamaşan gözlerimde artık bir
’sen’ yok. "Gemileri batırmak zor" demiştin, gördün mü bak, güneş bile batırılabiliyor bazen. Gölgene satırlarımın düşmeyeceği bir hayata terkediyorum seni. Kendi dünyana, kendi sarıldıklarına, kendi korkularına ve sadece sana ait olan mutluluklara. Oysa sen bende çok şeydin, ama anlamadın, anlamadın işte. Şimdi sırtımı sana dönüp vargücümle koşmak istiyorum uzaklara. Dönüp de bakmaya karar verirsem bir gün, seni göremeyeceğim kadar uzaklara. Sen artık koşar adımlarla yıktığım bir köprüden ibaret, sen artık kendi gökyüzünde batırılmış bir güneşten farksızsın. Kabul ediyorum, ne yaptıysam ben yaptım. Ben başlattım ve ben bitirdim. Üzgünüm, "sonu yok" derken sen haklıydın... Bana artık gitmeler yakışıyor, lütfen; Sadece affet...