gölgelerin omzunda yaşayan kardeşlerime ithafen...

Bir düşümüz vardı,her kabusta kendisine sarıldığımız.Şimdi dağıldık her bir inci bir yana.On sekizinci yüzyıl da milliyetçilik akımı ümmetin üzerine boşaldı.Oysa biz tek bir millettik.Neydi bize süslü gelen?Cepheleri olmayan savaşlara sürgün edldik.Tek hedeftik çünkü biz bir ümmettik.

Ve şimdi bir yazarın başını yazıp sonu planlayıp ortasını dolduramadığı bir makale gibiyiz.Tek önderin vasiyetini unuttuk."EY ALLAHIN KULLURI KARDEŞ OLUNUZ"denmişti bize oysa.Şimdi bu kalp körlüğü niye.Komşularımız açken tok yatmak niye.Hangi uyku ilacını içtik ki bu kadar uyuyoruz.

Sen ve Ben ey kardeşim biz böyle olmamalıydık.Yolun sonundaki elvedalar anlamsızlaşıyor gitgide.Ya sorulursa Suriyedeki,Filistindeki minik bebeğe:Hangi suçtan öldürüldün diye .Ya bizi işaret ederse....


Serçeleri kurşuna dizilmiş bir çocuğu,Annesi şehit edilmiş bir yetimi anlayamayız elbette.Ama karşılıksız sevgiyi ,vefayı,dostluğu biliriz.Görmeden iman eder,görmeden severiz.Şimdi şu harfler şahit olsun ki:SİZİ tanımadan SEVİYORUZ EY KARDEŞLERİM .




vesselam