Bugün itibariyle ömrümün yirmi yılını geride bırakmış bulunmaktayım. Belki uzun yıllar var önümde belki de saniyeler kim bilebilir ki? Hayat bir saniyesi bile boşa geçirilmeyecek kadar harika ve bu güzelliğin farkında olduğum için şükürler olsun. Bir de yanımda sevdiklerim varsa değmeyin keyfime…
Koskoca yirmi yıl geride kaldı. Uyusam da uyumasam da büyüdüm işte…
Dört yaşındayken “abla oldun artık” dediklerinde öğrenmiştim büyümenin kelime anlamını. Abla olduktan altı ay sonra ise oyuncaklarımın yerini kitaplar almaya başlamıştı. Hem Cimcime Ayşe’yi okuyacak kadar büyüktüm hem de düştüğümde “anne!..” diye ağlayacak kadar küçük… Yazma tutkum ne zaman başladı hatırlamıyorum.
Yalanla ilk defa altı yaşında tanıştım. Annemin beslenme saati için verdiği sütü kuzenime içiriyordum. Eve gelince annemin “sütünü içtin mi?” sorusuna verdiğim cevap ise hayatımın en beyaz yalanıydı.
On iki, yaşını doldurmama iki ay vardı sevdiğim birini kaybetmenin acısıyla büyümenin o kadar da güzel olmadığını anladım. Büyüklerin “hayat göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor.” sözünün anlamını da…
Her yıl ayrı bir tecrübe olsa da en çok on yedinci yaşımı sevdim ben. Kavak yelleri, ilk aşk heyecanı, ilk topuklu ayakkabılarım… Sevdiklerimle her zaman aynı yolda yürüyemeyeceğimi liseden mezun olurken öğrendim, onları düşündüğüm her an sevgilerini içimde hissedebileceğimle birlikte.
Çocukluk hayallerimi süsleyen on sekizin öyle abartılacak bir yanı yokmuş. Sınav stresi, gelecek kaygısı ve hayatım boyunca yürüyeceğim yolu seçmenin ağırlığıyla geçip gitti işte. Kendime bir yol çizmiştim ve bazı hayallerimden vazgeçmiştim.
On dokuzuncu yaşımla beraber İzmir girdi hayatıma. İzmir; âşık olduğum şehir, beni kendine âşık eden şehir… Her yıl bir yaş yaşlansam da en çok on dokuzumda büyüdüm ben. Yer yer tökezlesem de, bazı yokuşlarda nefesim kesilse de kendi başıma yürüdüğüm koca bir yıl vardı artık hayat yolumda. Mutluydum. Hâlâ mutluyum…
Ve yirmi: sevdiğim hiç kimseyi kaybetmeyeceğim bir yıl diliyorum kendime…
Önümdeki yol belki uzun belki de kısacık bunu Yaratan’dan başkası bilemez. O’na şükürler olsun ki hayatımı güzel kılacak insanlarla karşılaştırdı. Dilerim sevgimi söylemekte geç kalmışlığın pişmanlığını bir daha yaşatmaz.
hayatıma giren herkese, yaşanmış herşeye teşekkürler büyüyorum sizinleeeee......