BU PENCEREDEN BAKIN

• 30 Ağustos 2012 Perşembe 14:22:18

Yüz hatlarını yakından takip ettiğim o kadar çok insan var ki bu günlerde; sanki yarsı pişman yarısı öfke kusuyor gözlerinden.bu güzelim dünyayı yaşayan ölülere teslim etmiş gibiyiz.çürük davalara bırakılmış insanlıktan geriye ne kalır hüzün ve göz yaşından başka.

Halbuki Tanrı bizim için yaratmamış mı bu güzelim rengarenk bahçeyi.onun içinde barındırdığı güzellikleri aramak yerine neden bu kadar zayıf ve kötülüğe teslimiz. Korkaklığından can çekişen insanların insafına bıraktığımız cesaret, yarının ufkunu tıkamayacak mı? kan akmayacak mı yüreklerimize? Hayatın geniş havuzunda doğru bilince adım atmak bu kadar mı zor geliyor mantığımıza.Güzel şeyleri başarma duygusunu kirleten kıskançlığımız dan hala kopamıyoruz.Durmadan her şeyi kendimiz için istiyoruz.Bizden başkalarının yaşadığını unutarak. hangi tozlu sayfalara bıraktık merhamet ve yardımlaşma duygumuzu, insan olma onurumuzu.Her defasında takdir edilecek şeyleri deneme fırsatını bulsam sıkıntı çekiyorum.O kadar garip ki; bu gibi şeyleri başarma duygusu bile yitirilmeye mahkum edilmiş.Hayatı tanımaya çalışan küçük çocukların gözlerinde her şeyi çıplaklığıyla görebilirsiniz.içlerinde yükselen sevgi şimdilerde yerini küçük kırıntılara bırakan hüzün damlacıklarına dönmüş.Hasretle seyredeceğim bir mazi bile yok gelecek karanlığa itilirken.Rastgele başımı çevirip gezdiğim sokaklarda isyanın öfkeye vurmuş sesleri yükseliyor.Kulağım küfür nöbetlerine tutulmuş dilin kustuklarını topluyor hızlı adımlarla uzaklaşmak isterken.Küçük bir kızgınlık vuruyor gözlerimi.Parkın bir yerinde uzanıp düşünürken ince ince.yaşamak bu kadar zor ve çekilmez olmamalıydı diyor içimde yükselen küçük bir ses.

Yaşam her şeyi tekrar ederken, öğrenmek istemediğimiz insanlık yarın hepimizi silmeyecek mi bu dünyadan.Toprak olmayacak mı her nefis tatmayacak mı ölümü.O zaman gayemiz yaşamsal arzuların ve kirli heveslerin krallığını kurmak değil, geleceği çocuklarımızın ellerinde yükselteceği ve onuruyla paylaşacağı bir yaşam olarak görmesini sağlamalıyız.O zaman sevginin sıcaklığı bütün dünyaya huzur ve neşe getirecek.

AĞLAYAN NİSAN