Yaşamım hasbêl kader diyemeyeceğim,omuzlarıma inen,ıslak iki saç örgüsü gibi kafamı üşütmekte.Zaman kavramını unutalı zannediyorum ki çok oldu.Malum orta yaş grubuna dahil olmak üzereyim.Sanırım benim için yıllar çift atlandı.Sonuç,henüz nasıl bir sona ilerlediğimi çözemediğim gibi artık yolumuda ben tayin etmiyor âdeta bulanık sularda sürükleniyorum.
Ha şimdi tamam,böyle yapacağım dediğim herşey tökezleyip duruyor.Ayaklarım yere sağlam mı basmıyor ne? Çoğu zaman kaynağını arıyorum.Acaba geçmişten gelen bir eksiklik mi dersin? Lakin her dönemeç aynı yere çıkıyor.Kendi eksenimde varlığımın uydusu oluyorum.Yinede beni bu azimkârlıktan yoksun kılan şeyi bulamıyorum.Oysa arzularıma ulaşmak için ne kadar da hevesliyim bir bilseniz.Hayattan istediklerim çokta abartılı bir şeyler değil ki!
Nasıl bir muâmma,aklımın uçkurunu bir türlü çözemiyor,üretemiyorum işte! Galiba beynimin kısır olduğunu düşünmeye başlıyorum. Çoğalamamak bugüne dek hiçte korkunç gelmemişti.Şimdi ürkütücü,Tanrı’nın sana biçtiği büyük bir ceza. Algılanması güç olmayan bu durum "Tohum toprağa düşer ve yeşermez" bu kadar basit bir olgu, dankk! Aklım zonkluyor;verimsizlik,nesil kuraklığı,çağın vebası,düş düşüklüğü..şekillenmeden kelimeler ruhunun dölü harf harf dökülüyor.Zihin kuşağı dar bir çıkmazda,yazdıklarım kağıda sıkıca tutunmaya çalışan ceninler sanki. Dalga mı geçiyor hayat?
Kalkıp silkelensem bu ayvazlıktan,arıtsam gözlerimi bu bulanık sisten,kirpiklerime bir fener alayı yapıp,bedenime gömülmüş bu tembel ruhu uyandırsam.Daha kaç sabahın üzerinden atlayacağım. Kör,topal,hecesiz..Bir ölü gibi yatıp,dilime ters düşen aksanın kendinden mi değişmesini bekleyeceğim.
Şimdilerde "düşçe" diye bir dili öğrenmeye çalışıyorum.Ve yakamı bırakmayan insan yüzlü sırtlanlarla boğuşuyorum.Pençeleriyle dilimi yırtıyor,cümlelerimi parçalıyorlar.Ağır kanamalarla harf kaybediyorum.Yinede konuşmaya direniyorum.Zaman zaman ağzımı bozan küfürler kükrüyor göğsümden, susturuyorum.Aslında en çokta susunca konuşuyorum.

(21.03.12) NÜRGÜL OCAK