Birşeyler yazmak hiç bu kadar zor olmamıştı, oysa yazılacak ne çok şey vardı...
Ağlamak isterken içten içe,gülmek hiç bu kadar yakmamıştı canımı...
Yanmak isterken delicesine...üşümek ve..sığınmak gözyaşlarımın gölgesine...ama sonra kapatmak tüm ışıkları..
Gecenin yüreğine sıkışmış acıların koynuna usulca sarılmak ve...en son alınan nefes olmak...sonra ölesiye haykırmak içindekileri...
Kaybolmak yollarda...sonra o kayboluşlarda tekrar,tekrar ve tekrar kaybolmak...kayboluşların yoruldugu anlarda,inadına bir daha kaybolmak...
Bakmak gözlerine yokoluşların acı verici sitemlerinde...sitemkâr bir gidişle,dönmemek geriye...aldırmamak geridekilere...sadece gitmek...
Kendinden gitmek,acılarından gitmek,tüm kaybedişlerden ve kayboluşlardan...damlarken gözyaşlarım yüreğimin boşluklarına ...yüreğimi de yıkıp gitmek...
Sonra susmak...gelip dayanınca birşeyler boğazınıza...gözlerden (b)akacak yaşları tut(ama)mak...
Düşmek boşluklardan uçurumlara...s/onsuzluğun en acı verici şu zamanlarında....ölmekten değilde yaşamaktan korkmak...hiç bu kadar zor olmamıştı....

Ömer Faruk Turanoğlu