Çocukken hayal kurarız zamansız...ama gün geçtikçe zamanın içerisinide eriyip gittigini büyüdükçe anlarız.Büyüdükçe korkarız hayal kurmaktan,gerçekleşmesini beklerken yoruluruz,yoruldukça içimizdeki umutlar azalıyor diye karamsarlaşırız,karamsarlaktıkça
etrafımızda gri bulutlar yeralır,ağlamaya davet eder bizi,ağladıkça da içimizde sessiz çıglıklar eşlik eder bizlere.....Ve en önemlisi de bunu kimseler duymaz.....gün geçtikçe çocukluktaki hayallerin masum kaldıgını farkederiz.Ozamanlar saftık,ihtiraslarımız maximum seviyede olmazdı ve entrikalarla çevrili değildi....belkide basit şeyler
istedigimizden....Şimdi büyüdük hayallerimiz limitleri aşıyor,aştıkçada önümüzdeki engeller bizi depresyona sokuyor,kocaman bir duvar örülüyor...bu duvarı ören şey bana göre sorumluluklar ve toplumun bazı şeylere olumsuz yaklaşması,tabular...çılgın bir hayal kurmanın toplumda tüüü kaka olarak görülmesi ne kötü........ne acı.....arzu arslan/24.8.2012 19:46