Yuri

• 13 Ağustos 2012 Pazartesi 15:26:40

-Biliyor musun Yuri, insanların hiçbiri senin gibi olamıyor. Ne bileyim, olmak istese de olamıyorlar. Sen her gün için yeni bir şey bulabiliyorsun yaşamak için. Ama insanlar aynı, hep aynı; hiç değişmiyorlar. Ben de değişmiyorum, kim için çabalıyoruz ki o zaman Yuri? Gözlerimi açtığım an göreceğim ki, uykunun bataklığına dalıp gitmek üzere, gözlerin açılıp kapanıyor. Ama ben uyumak da istemiyorum Yuri. Eğer uykum gelmiyorsa, zorlamıyorum kendimi. Biliyorum ki, uykum bile özgürlük istiyor. Çoğu zaman sen de böylesin. İstediğin vakitte benimle oynamak istiyorsun, istemediğin zamanlar da ben seni sevmek istesem, maalesef kaçıyorsun. Biliyorum, beni anlamıyorsun. Ama yine de sana içimi açmak güzel oluyor. En azından ne onaylıyormuş gibi zorluyorsun kendini, ne de ters düşüyoruz seninle!

Deniz siyah mıydı, yoksa o mu öyle sanıyordu? Sahilden çok, midye kabuklarının taşların arasına saklandığı garip bir yerdeydi. Giydiği terlik ayaklarını rahatsız ediyordu. Terliğin plastik tabanı altında sıkışan taşların büyüklüğü hissedilebiliyordu. Muhtemelen çağının olması gereken kişiliğine sahipti. Çoğu zaman unutkandı ve yaşadıkları büyülü olamıyordu. Cılız cümleleri arasına kimi zaman cımbızla tutup, çekilecek kadar sert ve de keskin söylemleri de olabiliyordu. Öngörülerinin şemsiye geçirilmiş konaklığında, yine de sözcükleri kaçamak gibiydi. Mesela kimi zaman devrim yaratmak istiyordu. Ama gelişmeden, evrim geçirmeden hiçbir şeyin düzeltilemeyeceğini de iyi biliyordu. Yalnızca yaşamak; bir ressamın günlerce çizdiği resim, bir yazarın aylardır üzerinde durduğu romanı ya da saatleri belli bir memurun kaderi gibi olmamalıydı dünya. Dahası da vardı, ama tükeniyordu düşünceleri. Tedirginliğini hissettiği için, elini cebine attı. Dudaklarıyla ırkı belli olmayan cümleler kurmaya başlamıştı çoktan.

Deniz, üzerinde sevişmekten bitap düşmüş, yosunlu dubalara sesleniyordu:

’’-Ayağa kalk Cleopatra! Patik örmekten vazgeç. Acılardan yüreğine ördüklerin artık çok fazla! Dertlerinle yüzleştiğin an itibariyle, daha mutlu bir hayat seni bekliyor.

Terleyeceksin. Kimi zaman daha çok! Kapalı ortamların, en kapalı ortamların daracık fayansları arasında terleyeceksin. Sesler işiteceksin gökyüzüne ait bedeninde. Parlak bir hayal olmayacak gelecek. Geçmişin kederini bildiğin gibi, hazır olacaksın her şeye.

İnsansın, şehirler kuran, yıkansın. Bilakis sen şehir gibisin. Şehrin seni ört bas edip, efendiyi kul yapmasına izin vermeyeceksin.

Nazar boncuğu gibi atlar yorulduğu an, nasıl çatlamamak için yine koşmaya devam ederlerse, sen de koşacaksın. Durağan dünyan, sıkıntıların halesi olmuş rengârenk tülbentleri boynuna sarmakla, geçmeyecek izleri yılların. ’’

Çocuğu ölmüş bir annenin hüznü vardı gözlerinde. Yalnız bakışlarının karanlıkta kısılan solukları ardınca, aslanların da bir gün tamamen soylarının tükeneceğini biliyordu. Uzaklarda gördüğü ışığı fark edince, gökyüzünün yıldızlı sayfalarına meydan okurcasına, daha çok sustu. Uzaklardan çalgı sesleri geliyordu. Dalgalar sahile vurdukça, saçma bir dedikodu kadar kıymeti olmayan elinin üzerine yapışmış kum tanelerini pantolonun paçasına sildi. Omuzları silkip, yanında kendisi gibi dinlenen sigara paketine elini uzatırken, sipariş edilmemiş acılara katlanabilme katsayıları yüksek insanları düşündü. Devrim yaratmayan, soluk pembelerdi her biri. Karanlık da genişleyen, çeşidi bilinmeyen susuzluktu.

Balıkların yıldızlarla harakirisi devam ediyordu. Canlı bir nesneye dokunmanın en güzel yanına su serpilmiş ve kurumasını bekliyor gibiydi. Mesela bir ressam olsa, bilmese de adını, bir kadının resmini çizebilirdi. Gözeneklerine kadar da ayrıntıya girmek istiyordu. Taklidi olmayan damarların sayısını tahmin edip, atardamarlarının her birine komşu kılcal damarlara kadar inebilmeyi düşlüyordu. Bir kuşun yavrusuna ağzından yemeği vermesi gibi, parmaklarıyla o kadının istediğini verebilecekti! Hepsi bu kadardı, öyle düşündü ve gözlerini kapadı.

Köpeğinin uyanacağı zamana kadar, gözleriyle siyaha boyanmış denize bakmaya devam etti.