Fırtınalar kopar kimi zaman mavisinde. Alır gider başını kimsesizliğine. Desek de gitmez hiçbir yere. Gidemez.

Engel değildir çakıl taşları. Öğrendiğinden beri onları nasıl aşması gerektiğini. Soluklanır soluklanması gerektiğinde – eh, biraz kaçırsa da sırasını, elden geldiğince tutar avucunda.

Çevresini gözlemler. Notlar alır, kâğıda değil; aklına. Tuğlaların da vazgeçilmez bir işlevi olduğunu bilir duvar yapımında. O sebeple her birini sorgular. ‘Acaba’ sorusunu eksik etmez kalbinden. Ancak bu, olumsuzu getirmemeli akla, olasılığı getirmeli. Mükemmeli aramaktır hakkı ve tek cakasıdır sorgulaması. Bir der; iki demeden üçe geçer; dörde yol alır, beşte soluklanır ve onda bitirir yolculuğunu. En kısa zamanda mümkün olan en çok yarar. İyileştirmelerden ibarettir yaşamı. Belki bakarsın bir gün ölümü de önüne katar gider bu topraklardan. Bilinmez…


…


Çok oldu öğreneli yaşamayı. Sıra ölmede…



Serkan Canbolat