SUÇUN BÜYÜĞÜ

“…Zaman, dur artık geçme, bahtiyar saatler siz,
Akmaz olunuz artık!
En güzel günümüzün tadalım o süreksiz
Hazlarını azıcık!

“Ne kadar talihsizler size yalvarır her gün,
Hep onlar için akın;
Günleriyle birlikte dertlerini götürün,
Mesutları bırakın…”
(Alphonse De Lamartine)

Zaman da ne yapacağını şaşırdı. Çocukken bir an evvel büyüyüp abla ya da ağabey olmak için çabuk geçmesini, belli bir yaşa ulaştıktan sonra ise durmasını, hatta mümkünse geriye sarmasını isteriz. Beş yaşındaki çocuk, yedi yaşında; kırk yaşındaki hanım ise, otuz yaşında görünmek isterler.

Zaman, ilaç gibidir: İyileştirici özelliğinin yanında yan etkisi de vardır. İyi yanı; Nekahet döneminde mükemmel bir ilaç gibidir. Onulmaz acılarımızı küllendirip, kabuk bağlamasını sağlar. Yan etkisi ise bizi ve eşyalarımızı yavaş yavaş yıpratıp, törpüleyerek canlı cansız demeden yaşlandırmasıdır.

Delikanlılara bakıp bakıp da:
-İhtiyarlık kötü evlat. Siz ihtiyarlamayın, emi! Diyen hanım;
-Genç yaşta mı ölelim, teyze! Yanıtını alınca ne diyeceğini şaşırdı.

Sebze pazarına millet pazar arabasıyla gelirken dostum İsmail Çebi Bey, iskemle ile gelmiş. Bu mevsimde hanımlar, yer sergisine çömelip, saatlerce biber seçerler, kurutmak için. Demek ki Çebi’nin eşi çömelme özürlüsüymüş. Elindeki iskemleye dikkatle baktığımı gören Çebi;
-Gördüklerini öğretmen evinde anlatmazsın inşallah. Bu, hanıma verdiğim önemi gösterir dedi.
-Hayır, kesinlikle anlatmam ama fotoğrafınızı çekmeme izin verirseniz gazeteye yazarım.
-Hanım, bak ne diyor? Gazeteye yazacakmış. Sonra bana dönüyor. Çek, çek ama yakışıklı olsun.

Hayır, yaşlıyız demiyorum. Yalnız nüfus kâğıtlarımız yıpranmış biraz. Ayrıca, aceleyle erken doğmuşuz galiba… Hem görüntümüzde bizim suçumuz yok ki, asıl suçlunun, zaman olduğu kanaatindeyim, kesinlikle:
Yan etkisini göstermiş!