DELİ

• 5 Ağustos 2012 Pazar 23:41:10

Merhaba! selam olsun yanlızlığın kasabasından bütün dünya ya. Halen Şiledeyim yine tek başıma Karadenizin suyu gibi çırpınıyorum. Aaa ! pardon unuttum burdaki tek dostum olan martıları, sağolsunlar gece gündüz yanlız bırakmıyorlar. Dün birara balkona çıktığımda onlardan birini yakından izleme imkanım oldu, çok güzel bir kuş olduklarını birkez daha farketmiştim. Tüylerinin beyazlığı ile gözlerinin karası öyle uyumluydu ki tarifi imkansız bir güzellikte sergiliyordu kendini. Ve bir süre izledikten sonra o görkemli kanatlarını açıp göğe yükselinceye kadar bütün güzelliğini korudu. Ama göğe yükselip, kendi çevresinden sıyrılıp, sorgular gözlerle dünya ya tepeden bakınca ötmesi ve ötmesinin sesi çok ürkütücü idi. Böyle bir güzelikten nasıl böyle korkunç bir ses çıkar şaşıp kalmıştım. Sanki delirmiş gibi bağrıyordu, sanki gördüm diyordu tüm gerçekliği. Bu derin çığlık beni derin derin düşündürmeye başlamıştı ve bu gün okumaya başladığım bir kitap doğrultusunda da beynimde oluşan bu karmaşıklıkların beli düşüncelere dönüşmesini sağlamıştı. Kitap veronika ölmek istiyordu. Gayet iyi bir aileye sahip, güzel bir işi olan güzel bir bayandı veronika ve olması gerektiği kadar hayatı, geleceği ve gelecekte olacakları düşünüyordu. Olması gerektiğinin dışına çıkan şu sahte dünyada değil kendi küçük dünyasında yaşayan bir birey olmak istiyordu. Ve bir gün sahte olan dünyamız onun kendi dünyasına karıştığını görünce, kendi istediği gibi değil de bu sahte dünyanın istediği gibi yaşamaya mecbur kılındığını anlayınca kendi küçük dünyasına son vermek istedi ve bunuda bir kutu uyku hapı içerek gerçekleştirmek istedi ama başaramadı. Hiçbir sorunu olmadığından, sadece farklı olduğundan kendini akıl hastanesinde buldu ve anladı ki ’’ kendi dünyasında yaşayan herkes delidir.’’ Evet bugün beynimde düşünceler fırtınası yaşanıyordu. Ama çevremdeki yabancı insanlar çok durgun olduğumu söyleyip duruyorlardı. Bilmiyorlardı içimde neleri sorguladığımı, bilmiyorlardı ne kadar yoğun bir gün yaşadığımı, anlayamamışlardı. Bırakmışlardı kendilerini hayatın sahtelik nehrine, bir takım şeyleri sadece zorunlu olduları için yapıyorlardı. Çoktan bürünmüşlerdi hiçbirşeyi sorgulamayan insan havasına, hayatın onlara gösterdiklerini yaşıyorlardı görmek istediklerini değil. Biraz konuşmaya başlayınca yüklemek istediler hayatın hiç sorgusuzca onlara verdiklerini beynime. İçimdeki sorgulamayı dışarıya çıkardılar, garip geldi onlara, kabul etmiyorlardı bu yalan dünyadan başka bir dünya, düşünmesi bile zor geliyordu onlara, kesili veriyordu birden muhabbet artık bana bir deli gözüyle bakıyorlardı. Biliyorlardı artık beni kendi dünyasında yaşayan kimselerden olduğumu. Ama olsun biz bu akıllılara son bir iyilik daha yapıp sesleniyoruz, bunlardan sıyrılmak isteyen veronika ve bunlara göklerden seslenen deli çığlık ve en sonunda ben sesleniyorum bütün akıllılara hadi kurun kendi küçük dünyalarınızı, ancak o zaman sıyrılır gerçek dünyamız o sahteliğin kucağından.....