Evimden çok uzakta olsa da ölümün çığlıkları ben yüreğimin içinde hissederim.
Artık huzur içinde değil evren.
Savaş yok ederken insanları ve yeni nesillerin genlerini,
doğada ki kötü dengeden nasibini alıyor tüm canlı türleri.
Topyekün bir yokoluşa şahit oldukça gözüm,
kan ağlıyor bu kıyam karşısında gönlüm.
İçimde kalan tüm ümitlerimi ve yaşam nedenlerimi canlı tutmaya çalışıyorum hergün.
Biliyorum; bir sabah kalktığımda herşey daha güzel olmayacak,
bitmeyecek yokoluşun evren üzerindeki sürekliliği.
Yaşamaya içimdeki tüm ahenglerin rengini koruyarak devam etmek zorundayım.
Sadece kendi adıma da değil birlikte yaşamı paylaştığım çevremdeki insanlar adına da.
Yüzüm gülmeli, dilimden hep güzel cümleler dökülmeli.
Mutsuzluk bir veba salgını gibidir çünkü.
Bir kişiden milyonlara sirayet eder yavaş yavaş.
Bu yokoluş, bu kıyam karşısında aklıma başkaca bir çare gelmiyor zaten.
Benim gibi olmaya çalışan bir sürü insana şahit oluyorum.
Onlarda içlerinde yeşerttikleri her umudu paylaşıyor ve gülmeye çalışıyor gözlerinin içi.
Bu yaşam savaşı hepimizin omuzlarına zor bir görev yüklüyor.
HERŞEYE RAĞMEN HAYATTA KALMA GÖREVİ.
Mutlu olmak için nedenleri yaratıp, üreten ve birbirlerinin ruhlarına dokunan tüm dostlara selam olsun.........a&yvsl