SAMSUNDAYKEN

• 1 Ağustos 2012 Çarşamba 12:27:45

İnsan oğlu biraz nankör mü oluyor neyse :Okuldan mezun olmadan önce o zamanlar anarşik olayların bol olduğu günlerdi.Okulun biteceği öğretmen olma hayalinden önce sağ salim ertesi güne çıkma düşüncesi taşıyordum.
O günler de Allahım beni öyle bir yere ver ki kafamı dinleyeyim,diye dua etmiştim.Duaların kabul saatine mi geldi tam istediğim yere tayin olmuştum.Ben farelerimle günlerimi geçirirken bir yandan bekarlık kendi yemeğimi,çamaşır bulaşık artı o zamanlar hazır yiyecekler yoktu köyde olmama rağmen tavuk yumurta bulamıyordum.Cep telefonlar daha piyasaya çıkmadığı mektuplaşmanın saltanatının sürdüğü yıllardı. Ev de su yoktu köşede ki çeşmeden genellikle geceleri suyumu taşıyordum.Taşıma suyumla bulaşık çamaşırları hallediyordum .Birde sağdan soldan falacı şöyle güzel yerde,filancının rahatı yerinde lafları eklenice kuluz ya hemen isyan damarlarımız kabarır.Bu sefer de yine ona el açıp ey Allahım benim ne günahım vardı da beni b uralara verdin,başkaları deniz kenarlarında iyi yerlerde gibi isyan edici dualarım başlamıştı.
Memleketim de deniz yoktu denizi orta okuldan mezun olduktan sonra görmüştüm.Oysa çocuklarım hemen doğar doğmaz ikisi de denizi görmüşlerdi.
Duam yine kabul olmuştu.Şubat tatilinde eşimle hemen nişan yazın da düğünümüz olmuş kendimi birden Samsun da bulmuştum.Eş durumundan merkezi bir okulda göreve başlamıştım .Dört yıllık öğretmenim diye merkeze vermezler kaygılarım gitmişti. Cumartesi pazar günleri sabahtan balığa gider,tuttuğum balıkları sabah kavaltısın da yiyorduk.Dört senem de Samsunda geçmişti.İki çocuğum burada dünyaya gelmişlerdi.Çalışan eşlerin problemlerinden biride çocuklara bakmak.Birimiz sabahcı birimiz öğlenci olsakta yine zorluklar çıkıyordu.Komşu bir teyze geliyor veya ona götürüyorduk çocukları.
Köydeki az olan öğrencileri burada arar olmuştum.Dört sınıfım vardı orta ikiden.Girdiğim sınıflarda öğrenci sayıları :
1- 87 öğrenci
2- 82 " "
3- 67 " "
4- 64 öğrencimle birlikte toplam 300 öğrencimvardı .

64 lü sınıfımı severdim belkide memleketimin plaka numarasından mıdır nedir.

Okulumuz eski bir hastane mi neymiş tavanları oldukca yüksekti.Sesimi duyurmak için resmen bağırarak ders anlatıyordum.Tabii akşam olunca eve geldiğimde yorgun savaşcı oluyordum.Dünyanın güzel nimetleri olan çocuklarım yorgunluğumu alıp gidiyorlardı .
Köydeki okulumda tüm öğrencilerin adını numarasını ezbere bilirdim.Bazen müdürümüz 42 derdi ben öğrencinin adını soy adını söylerdim.
Not defterlerine öğrencilerin resimlerini yapıştırdık.Yoksa onları tanımak oldukca zordu,ya çok çalışkansa veya çok yaramazsa hatırlıyor insan.
Veli toplantıları da köydekine benzemiyordu,orada gelmiyorlar veya gördüğü yerde hocam bizim çocuk nasıl diye soruyorlardı.Bazen ilginç olaylarda oluyordu.Öğrencisinin durumunu soran veli not defterinden çocuğun resmine bakarak hatırlayıp çocuğunuzda ayni sırada oturuyor dediğimde sıraya birbaşka gözle bakıyorlardı.Toplantılar dolu dolu oluyordu.Özel görüşmek isteyen olursa şu gün nöbetçiyim derdim o gün gelirler görüşürdük.En çok da bayanlar gelir di babaları çalıştığı için mi yoksa onlar daha mı duyarlı oluyorlardı.

Yıllar sonra çocuklarımla birlikte okulumu ziyarete gittik .Sanki kapıda nöbetçi öğrenciler günaydın öğretmenim diye seslendiler belkide bana öğle geldi...