İnsanlığın dostluğundan kuşkuluyum.

Yapmacıklar.

Söz verirler, yerine getirmezler.

Tamam derler, biraz sonra aksi davranırlar.

Randevularına geç kalırlar.

Ön yargılı olurlar haddinden fazla...


Aslında insanı anlamak, anlamaya çalışmak aptallıktır.

İstedikleri zaman seni terk edebiliyorlar.

İstedikleri zaman her şeyi yıkıp, arkalarına bakmadan gidebiliyorlar meçhule.

Bu yüzden her insan bir alem.

Her insan bir sıkıntı, her insan kocaman mutsuzluk, her insan ayağa çelme...


Son zamanlarda insanlara değer vermemeye çalışıyorum.

Onlara zarar da vermiyorum.

Onları kendi hallerine bırakmışım uzun bir süreliğine.

Kendilerine gelene dek, bu kararımda kalacağım...


Şimdiki muhataplarım insan dışındakiler.

Gördüğüm bir dağa rahatça yaslanmanın keyfini sürebiliyorum saatlerce.

Bir ağaç gölgesinde karşılık beklemeden serinleyebiliyorum.

Geceleyin yıldızlarla dilediğim gibi sevişebiliyor, anlaşabiliyor ve birbirimizi bakış bakış tamamlayabiliyoruz...


Karşılaştığım bir kediyle bir kaldırım başında yan yana oturup sohbet edebiliyoruz bin bir olaydan.

Yollara içimdekileri susmaksızın açabiliyorum, derdime derman kalıyor asfalt kokusu...


Bu aralar insanlardan uzağım...

Kendimle ve doğaylayım.

MUTLUYUM yani.