Ne çabuk tüketiyoruz her şeyi , zamanın hastalığı bu .En büyük arzularımız elimize geldiğin de ömrü ne kadar da kısa oluyor.


Zamanın süzgecinden damıtılıyorken insan oğlu önce kendini sonra çevresindekileri kaybediyor. Geçirilen her sancılı dönemde bir suçlu buluyor kendine önce içimizde ki sevgi ölüyor ardından bir virüs gibi etrafımıza yayılıyor . Ne sevmeyi becerebiliyoruz ne de sevilmeyi…



SEVGİ , AŞK NEYDİ ?



Aşkın temeli yaratanı sevmek değil miydi ? Yaratılanı yaratandan ötürü sevmek , kusurunu görmemek değil miydi ?




Yaratana ne kadar büyükse aşkımız kullarına da sevgimiz o oranda büyümez miydi ? Sevmeden önce korkmayı öğrendik sanırım. Allah taş eder , cehennem de yanarsın ,kimse seni sevmez vs. vs. vs. Oysa deselerdi ki Allah ı sev , sevdiği kul ol , o bağışlayıcıdır , hata yapıp öğreneceksin ama yapmazsan mükafatın büyük olur …önce sevmeyi öğrenirdik daha sonra saygı duyup ona daha büyük bir aşkla bağlanmayı.



Öyle çok alıştık ki yüzeysel duygulara , gelip geçici heveslere , göz boyayan yalan aşklara. Gerçeği unuttu ve unutturdu birçoğumuz . Göstermelik yada korkudan yapılan ibadetler aldı önce yerini , sonra alelade yaşanan günü birlik aşklar . Sokağın başında aşık olup köşeyi dönmeden biten ilişkiler. Sabırsızlık , para , çevre , nefis hepsi bir oldu teknolojiyle birleşti ve sevgisizlik tohumları serpildi dünya ya. Hepimiz payımıza düşeni yaptık ve hissemizi aldık.

SAHİ , AŞK , SEVGİ NEYDİ ?