Kimseye...
Seni çok özledim’le başlayacağım mektubuma yine.Kim olduğunu bile bilmediğim seni, yine çok özledim. Toprağın suya, gecenin sabaha duyduğu özlem gibi... Uzaklardasın şimdi, her zamanki gibi. Adresini, adını bilmediğim diyarlardasın. Zaten sen hiç yanımda olmadın ki. Sen hiç benim olmadın. Ben, ben olamadım belki de yokluğunda. Hep özleyen oldum, hiç haberim olmadı, özlenen oldumsa da.

Sen anlarsın beni bir tek. Bir, sen anlarsın. Kendime bile söyleyemediklerimi, hiç olmayan sen bilirsin. Yokluğun, tek varlığımdır aslında benim.

Bakmaya doyamadığım gözlerin hiç yoktur aslında. Hiç olmamıştır. Ben bir tek senin yanında utanmam ağlamaktan. Sen anlarsın çünkü beni, gözlerimi bir sen silersin çekinmeden. Bana hiç, "ağlama" demezsin. Susarsın sadece. Benim istediğim gibi işte. Bir tek sen sıkılmadan dinlersin beni, bıkmadan, kelimelerim tükenene dek... Cümlelerim çoğaldıkça artar sana olan sevgim. Bilirim çünkü beni anladığını. Kulaklarınla değil yüreğinle dinlediğini...

Sen her kimsen, özlemekten bıkmadığım, sevmekten usanmadığım, beklemekten sıkılmadığımsın. Senin ellerin güç verir bana, senin sıcaklığın yakmadan ısıtır içimi. Sen kimsen eğer, ben seni yine çok özledim!...