Çelişkili düşünceler yer sofrası bağdaşıma. Kurulu bir düzenim vardı, iki de kelamım hayata dair. Dünle bugün arasında yitirdim bir şeyleri. Biliyorum suçu yok zamanın. Yerçekiminin de bir suçu yok. Ayrılıklara alkış tutarken düştü elimden şekerlerim.

Varlıkla yokluk arasında unuttum “biz” li cümleleri. Med - cezir arasında kayboldum. Bilmediğim açıklarda buldum kendimi sonra. Ben oldum yeniden, “biz” i kaybettim. Çocukluğuma mendil salladım, ergenliğime varana kadar ayıptım. Düşler büyüttüm gizli bahçelerimde. “bir varmış, bir yokmuş” lu masallar yazdım hayalimdeki sevdaya. Masallarımda kendime yer bulamadım.

Geçen seneyle gelecek sene arasında büyüttüm özlemleri. O solan çiçekleri dalından koparan da bendim. Suçu yok sonbaharın.

Hayatın inceldiği yerde kopan ben oldum. İçine sığamadığım bedenin çatlaklarından sızdığım kadar vardım hayatta. Sustuğum kadar konuştum hep. Ağladığım kadar mutluydum. Yeniden doğuşlara duyduğum hayranlığa kapıldım; binlerce kez öldüm, yeniden var olamadım.

Karamsarlıklara su verdim gece yarıları. Ayrılığa tutuldum. Kapattım güneşe gözlerimi; karanlıkta vuruldum. Ve aldım ayazlarımı avucuma. Ceplerime geceyi doldurdum. Vakit geldi, “ab-ı hayat” ikramlı sevda sureti. Senden gidiyorum!...