RAHMETLİ YEMEK YAPMASINI BİLMİYORDU

• 28 Temmuz 2012 Cumartesi 03:31:50

Nevriye,yi tanıyalı ,henüz, birkaç yıl olmuştu.Eşini, çocuklarını çok sever,her anne gibi çocuklarının üzerine titrer, onları gözünden bile sakınırdı.Çocuklarına daha iyi bakabilmek için, dikiş diker, bazende günlüğe giderdi.
Kocası fabrikada çalışıyordu ama evine bakmazdı maaşını alır hiç göstermezdi.ne yapardı ne ederdi bilmezdi.yatmadan yatmaya eve gelirdi Nevriye kocasından korktuğundan soramazdı.Sorsaydı da sanki cevap mı alacaktı.Nevriye halinden şikayet ettiğinde, beğenmiyorsan defol git seni bağlayan mı var derdi.Nevriye çok sıkıntılı günler geçiriyordu.
evde yiyecek bir şey olmazdı.Çocukların karınlarını doyurabilmesi için,
O,da,çocukları aç kalmasın diye her ne iş olsa yapardı.Zaten ,boş oturanları sevmezdi.

Evlenmeden önceki yaşantısının da şimdiki yaşantısından, pek farklı olmadığını anlatırdı.Beş tane çocuğu vardı.Altıncı çocuğuna hamile kaldığında,dünyası başına yıkılmıştı.Ne yapacaktı.
Kocasına nasıl söyleyecekti.
Kocası ,her zamanki gibi, yine onu suçlayacaktı.Zaten kıt kanaat geçiniyorlardı.
Neden Allah ım çocuğu olmayan,çocuğa hasret bir çok insan var.Keşke bana vereceğine,
Fadime geline verseydin de ,kocası üzerine kuma getirmeseydi diyor, dövünüyordu.
Bebek beklediğini,kocasına söylediğinde,kocası ne yaparsan yap.Bir çaresine bak.
Ben karışmam .Demişti.
Nevriye ne yapabilirdi.Yol bilmez, iz bilmezdi.Bir an gözleri daldı uzaklara.Annesi geldi aklına.Derinden bir of çekti.Annesini aradı gözleri,çok erken ölmüştü.Tam ona eskisinden daha çok ihtiyacı varken,göçüp gitmişti,şu fani dünyadan.Ne olurdu,bir kaç yıl daha yaşamış olsaydı.Kötü günlerinde her zaman, yanlarında olmuştu.
Öyle bir düşüncelere dalmıştı ki,kendine geldiğinde vakit bir hayli ilerlemişti.
Kararını vermişti,büyütmek zor da olsa,bebeğini dünya ya getirecekti.
Çocuklarından ve ev işlerinden geriye kalan, zamanlarda daha çok çalışıyordu.Çalışıyordu çalışmasına ama,kazandığı,bir kaç kuruş yaralarını sarmaya yetmiyordu.Kocasının ise evle hiç alakası yoktu.
Daha henüz doğumuna çok erkendi.Daha bir kaç ay vardı ama, uykuları kaçıyordu.,nasıl kaçmasın , Nüfusları, doğacak çocukla sekize çıkacaktı.Bazen keşke ilk çocuğum ,kız olsaydı , bana yardımı olur diye iç geçirirdi.Hep kız çocuğunun hasretini çekerdi.
Doğum yaklaşmış,işe gitmek şöyle dursun,ev işlerini bile yapamaz hale gelmişti,üstelik bebeğe bakacak kimsede yoktu.
Sıkıntılı günler geçirdiğini bilen komşuları,yardımcı olsalar da, elden gelenle övün olmuyordu.
Doğru dürüst yemek yapamıyordu.Çocuklarının karnını doyurmak için, bir parça ekmeğin hesabını yapar,bunlarda yetmez gibi,bir de kocası ile uğraşır,ona, yemek beğendiremezdi.Huysuz aksi bir adamdı.Bir kaç gün sonra şiddetli doğum sancıları ile uyandı.
Hemen köyün ebesini çağırdılar,zor bir doğum olmuştu.
Ebe gözün aydın bir oğlun oldu .Dediğinde,kim bilebilirdi aklından geçenleri.
Allahım ne olurdu hiç olmayanlara verseydin diyor,sonra da,Allahın işine karışılmaz ki o,her şeyin iyisini bilir.Diyordu.
Nevriye ,doğum yaptığının ikinci günü,kalktı yatağını topladı.
Yatacak zaman değildi,bir sürü iş onu bekliyordu, daha çok yeniydi.Yatıp dinlenmeye ,iyi bir bakıma ihtiyacı vardı.Ama nasıl.Çaresiz kalmıştı,çocuklarına bakmak zorunda idi.Dikiş makinesinin, başına geçti.Gün kavuşuncaya kadar ,dikiş dikiyor,dur durak bilmiyordu.
Bedeni bu kadar çalışmaya dayanamadı.Sonunda hastalandı.Hastalığını , ne çocuklarına ,ne de,kocasına belli etmemeye çalıştı.Günden güne,sararıp soluyor, yine de kimselere bir şey söylemiyordu.Oysa,onun yatağında dinleniyor olması gerekiyordu.
Birkaç gün sonra,rahatsızlığı,daha da arttı.Ağrılar,sancılar bütün vücudunu sarmıştı.Artık ayağa kalkacak hali,dermanı kalmamıştı..Çok geçmeden,son nefesini verdi.Nevriye ölmüş,geride sekiz tane yetim bırakmıştı.Oysa,bütün çabası,bütün gayreti çocukları için değil miydi.
Şimdi çocuklarına kim bakacaktı.
Ölüm haberi köyde duyulduğunda,evleri dolup taştı.Bazıları, ölenle ölünmez,bu ,yetimlere kim bakacak.Yakın zamanda ,münasip birini bulup,evlendirmeli.Diyorlardı.
Çok geçmeden,komşularının yardımı ile, başka köyden ,kendisinden yaşça büyük, bir kadınla evlendirildi.Evin yolunu bilmeyen adam evine gelmeye başladı.Evi ile ilgilenmeyen adam evine bakmaya başlamıştı.Yazık Nevriyenin sağlığında,evine yavan ekmeği bile getirmeyen eşi !Bütün çileyi yokluğu Nevriye ,yaşatmııştı.Ölümüne de sebep değilmiydi,çocuklarına baka bilmek için ,dikiş makinasının başına oturmas ve ölümüne sebep olmuştu Nevriye ye hiç gün yüzü görmemişti hep kendisi bakmıştı çocuklarına.Eşi yatmadan yatmaya geliyordu eve.
.Her zaman Nevriye,den şikayetçi olan,kocasının sesi çıkmıyordu sanki önceki huysuz adam gitmiş yerine bir başkası gelmişti.
Yeni eşinden memnunmusun diyenlere, Hiç utanıp sıkılmadan,çok memnunum. bu eşim bana lezzetli yemekler yapıyor, Rahmetli yemek yapmasını bilmiyordu diyordu.

Selma Meriç/Sakarya