On iki sene sonra oğlumla birbirimize sarılarak….dostumuz olan çapkını ilk kez birlikte andık.. ve çok üzüldük..

Bağışla beni çapkın..suçlu olduğumu biliyorum..ve seni çok özlüyorum…

İnsanlar sevdiklerine değer verdiklerine zaman ne kadar geçsede onu güzelce hatırlamadan edemiyorlar
bu öykünüz de güzeldi kutlarım
selam ve saygılar...

sanırım hepimizin buna benzer bir anısı vardır... çok güzel bir paylaşımdı... teşerkkürler

ah be arkadaşım,yaramı deştin.benimde capkın isimli bir muhabbet kuşum vardı.o kadar güzel konuşuyorduki.bir gün kardeşime gittik yemi tükenmiş.biz gelince eşim balkon kapısını açtı.kuş başımın üzerindeydi.bir uçtu dışarı muhabbey kuşları o kadar uçar mı bilmem.deliler gibi aradım sokaklarda çapkın diye bağırıyorum.bir ara komşunu ağacınınüzerinde gördüm kaçtı gitti.inan bir hafta ağladım.sonra sürüler halinde ürettik ama onun yerini hiçbir şey tutmadı.birinide arabanın içinde unutmuşuz ölmüş kalmış artık kuş muş istemiyorum evde.hayvanlardan yana canım çok yandı.torun istiyor ama ben almıyorum.çok güzel bir yazıydı kutlarım.arkadaşım.biber gazlı kadını yine görüyormusun.selamlar

Benimde Çapkın isminde bir köpeğim vardı ve kaçmıştı. Bende onun dönmesini çok beklemiştim, oğlunuz gibi. Ama dönmedi, üzülmüştüm. Daha sonrada hiç hayvan beslemedim.

Yazınızda kendimden bir şeyler bulabildim. Ancak öykü değil de anı demek daha doğru, sanırım.

Benim ailemin de hayvanlarla ilgili güzel ve sonu hüzünle biten anılarımız oldu...
İnsanlar duygusal olursa ve içinde hayvan sevgisi varsa böyle hüzünlü bitişlere de hazır olmalıdırlar.
Bir defasında eve uğur böceği girmişti... Oğlum daha küçüktü (4-5 yaşlarında)
Onu eline alıp oynardı. Hiç incitmezdi. Elinde yürürken, zaman zaman da kanatlanır uçardı.
Çok mutlu olurdu oğlum...
Ama o böceğimiz bir defasında uçunca sobanın üzerine konmaya kalkmıştı...
Oğlum çok ağladı...
Annesi, "sana başka uğur böceği buluruz oğlum" şeklinde tesellisine karşılık küçücük oğlumun cevabı bizi çok şaşırtmıştı; Onun zekası ve merhametiyle onur duymuştuk...
"Evet ama" demişti, "O öldü, yazık değil mi ona!"

Kutluyorum güzel yazınız için...

Kadir Tozlu

Minicik bir muhabbet kuşu dememeli insan,Muhabbeti ile kocaman iki yüreğe dost olmayı başarmış hatta ailenin bireyi olmuş..Bazen ailelerin bireylerini hiç akla mantığa gelmeyecek kadar uzak olan dışarıdan biri koparıveriyor...
Kuş alerjisine inanmıyorum inanmadığım gibi acıyorum...İnsanın milyontane kuş dışarda gezinmesine alerjik nöbetleri tutmaz... amma, zaman içinde başkalaşmaya terk ettikleri kendileri sonunun nelere mal olabileceğini tahmin edemeyecekleri saçma huylar sahibi olurlar ki,yavrunuzun yavrusu olmuş minicik ÇAPKIN saçma bir kabullenilmişlik olan ALERJİM var-a harcanmış..Huzur dilerim...Tebrik ederim..

güzel bir anı.
Akıcı bir anlatım var yazıda.Başarıların devamı dileklerimle.

Başlıkta Çağkın yazısısını görünce çok farklı bir hikaye beklemiştim. Hatta güleceğimi sanmıştım ama şu anda neredeyse ağlayacağım.

Çapkına çok üzüldüm. İnşallah bir daha benzeri bir olay yaşamazsınız...Sizi oldukça etkilemiş...Tam on iki yıl sonra bile unutamadığınıza göre...

Bir canlıya çok bağlanmamak gerekiyor demek ki....

Yazı çok duyguluydu...Çok çok beğendim.


Selam ve sevgilerimle.

efendim insan alışınca ayrılmak çok zor oluyor ben evde canlı hayvan beslenmesine karşıyım neden diyeceksiniz onlara greği gibi bakılmazsa vebal altında kalırım diye hem kuşları kafes içinde gördüğüm zaman sıkılıyorum çünkü kuşbence özgürlüğü sembolize eder kuş özgür olmalı özgürce uçmalı diye düşünüyorum çapkın size çok güzel alışmış ama ne varki onu hasta etmişsiniz ve nihayete ermiş ne kadar üzücü değilmi öyleyse bırakalım kuşları kendince özgür olsunlar saygılarımla selamlar

önemli olan çapkının af etmesi,tebrik ederim saygılarımla.