Kal deme bana cancağizim, zaten yok gidecek yerim.üzülüp ağlama. Aglayacak olan sen değilsin. Kara katranlar misali kokuyor bak,ortalık....Bak umudu sarıp çıkınıma yola düştüm bir kere. Dönmek yok....aklımda binlerce soru.....
Bak senin göğünde yıldızlar var, rüyalarında hayra yorduğumuz ışıklar.Benim göğümde nem, sis, bulut....ne yaşatıyor ,ne öldürüyor ..... Ağlama bak.... Sessiz kalışların... öldürüyor beni...Ardımdan bakışını görmemek için yumdum ben gözlerimi..... Kal deme , bak..... Siz gidince ben ne yaparım deme.... Öfkem gidenin halinin ne olacağını görememende.... Kupkuru ağlama..... Kıyamam ben sana..... Yalnızlığında yanında yalnızlığımla olamadığım için bana kızma.İki yalnızlık öfke getirir insana..... Diyorsun ya eskiden ben de dilerdim yalnızlığı....beni anla.... Bu kalabalıklar içinde şimdi seni yoran yalnızlığını bugün için dilediğim için kızma.Yarınımın yalnızlığından çok korkuyorum zaten.
Hakkını helal et demeyeceğim sana... Edersin bilirim.yolumu bitirmişim gibi baktın bana..... Ben unutmadım daha kıyafetlerimin icinden çıkan meyveleri....utanırsam, arlanırsam diye yürek paketinle paketlediğini....ben seni cok seviyorum. Bak bunları yazıyorum buraya .... Ne sen bileceksin , ne okuyan anlayacak.. Ben yine hiç kimselerin anlamadığı, senin de hiç göremeyeceğin şeylerle yürek yorgunu olacağım..... Kal deme bana..... Belki birgün yorulursun. Ben kalabalığım..... Ben sepetinden döke döke yaşayamam. Düşenler yarıldı, kırıldı, atıldı çöpe .... Kalan sağlar benimdir.....azıcık hayal, azıcık masal, hüznü gercek yazdığımın.Kal deme bana emi.... Gidesim var!!!!!!