UnuTuLAn VEfA

• 12 Şubat 2008 Salı 12:24:58

Bazen boynunuza geleplerle dizilen inciler gibi çıkar karşınıza VEFA.Tam anlamıyla taşıyamazsınız.Hani kaldıramazsa boynunuz,eğreti bir şekilde yakışmadığını hissedersiniz
acemice çıkartırken,dökülür pıtır pıtır.Her taneye belki sıkıştırmışsınızdır bir vefa.Önce denizin derinliklerinde içinde sakladığı hazine için midyeye.Aynanın üzerine yapıştırılmış siyah beyaz fotoğrafta,yarısı zorla yırtılmış silik siluetle geçirdiğin günlerin anısına hürmeten.Okuduğun kitabın her harfinde kendini bulduğun için.Bazen uçup giden satırlarda dizelerde yazar ve şairlere olan sevgi bağında.Küçüklükten kalma,söğüt ağacının koyu serinliğinde yeşilin en huzur veren rengi ile sosis büyüklüğünde gök mavi boncukları şıkır şıkır oynaştığımız tırtıla.Belki uykunun en tatlı yerinde içirilen ılık şekerli sütün buğusuna.En umulmadık bir anda dikilirken iki yarın ucunda düştüm düşüyorum derken,al rengiyle gelinciğin üzerinde oynaşan çiğ kitresine tutunup,damarlarını bengi_su layınca.Harlanmış güneşin, kızgın renginin ardından,yağmur çisesiyle uyuşmuş beynini serinletirken oluşan ,eleğimsağma nın renklerine fusunlanırken,Önüne sunulan bir kap yemeğin tuzundaki sevgide.Hayellerinin kaybolup yok olduğunda senden küçüğün ayakları üzerinde durduğunu görüp ondan aldığın feyzden.Denize düşüp Canının yanacağı
nı bile bile o soğuk hayvana sarıldığında.Seyrü seferin hareketinden kaybolanadek sallanan
ellerin parmakları arsında süzülen rüzgara.Gözlere doluşan nehirlerin kesilip yürekler de baraj kurarken ,yarenlerin çoğalıp yüreklerdeki Anargali renklere dokunduğunda çıkar vefa.Kırılsada incimiz,bize nekadar vefasız olsada zaman, geçmiş olsa üzerinden pamuklar arasında koruyalım incitmeden saklayalım yüreğimizin dokunulmayan yerinde...
hulyA