.
Bir merhaba, bir nasılsın yok; sadece sevişmeler...
Doğru haklısın, ben sana tapuluyum ya, başka ne gerek ?
Yanılıyorsun, sahip olduğun bedenim; ruhum değil, ’’ben’’ hiç değilim...
Sen o “ben’ i” tanımadın, onun varlığını hiç görmedin.
Varsa, yoksa çıkarların, benden koparacaklarındı, bende bulduğun.
Ve aldın işte bende ne varsa, ruhumdan başka.
O nu mu? Güldürme beni; insan görmediğini, hissetmediğini
alabilir mi, isteyebilir mi?
.
Ne hayallerle koşmuştum sana gerçek seni bilemeden.
Nelerden vazgeçmiştim senin için bir bilsen.
Pişman mıyım? Olamamam... Değilim.
Kimse zorlamadı beni, bu seçim benimdi..
Delicesi bir sevgiyle oluşan, bir tutkuydu benimki.
Bilirsin; var olan aklımı kullanmayı bilmeyen biriyimdir, sevdiğimde.
Söylenenleri de takmayan.
Kaç kişi demişti, kaç kişi anlatmıştı seni bana, bilir misin?
Ancak gözlerimi kör etmişti deli sevdam, gölgelenmişti mantık denen şey.
.
Hadi gel, gene sahiplenmişçe, seviş benimle; ruhumu görmeden, dinlemeden.
Seninim ya, bedeli, ölçüsü hiç olan bir varlık.
.
Bir kez senindim ben, sadece bir kez, gerçek seni görmeden.
O gün tüm benliğimle, bende var olan her şeyimle koşmuştum sana.
Ya sen? Bedenimi gördün, çılgınca arzularını paylaştın benimle...
Ve o gün, belalı o gün anlamıştım seni...
Ancak çok geçti.
Dönebileceğim kucaklar, sığınacağım limanlar kapanmıştı bana,
seni tercihim yüzünden.
.
Şimdi mi?
Hiç, sadece koca bir hiç.
Kimsenin sahip olmayacağı bir hiç, var olamayacak bir hiç.
Sen kanıma, iliklerime dek emdin, yok ettin ya..
“Kiminsin?”’ demen de yersiz şimdi.
Sayende ben, sahipsiz biri kalacağım; dolaşacağım kimsesizlikler içinde.
.
Savunma kendini, sen kendince hep haklısın,
en iyisi sus, sus bir şey söyleme…
.
31 Ağustos 2004
(sen söyleme)

Nesrin Göçmen