Başladım ve bir süre yazmadım.İki sayfalık bir şey,bekledi aylarca.Sonra bir akşam elime geçti,okudum.Tekrar yazma isteği duydum.İçimde bir diken gibiydi boşvermişliğim zaten.Sözüm vardı minin mini çocuklara çünkü.

Sırf masal anlatmaktan kaçmak için roman yazan bir kadınım ben.Sonra büyüdü de büyüdü isteği içimde.Kedim gibi,arkadaşım gibi bir şey oluverdi.Onu okumak,ona birşeyler katmak ve büyütmek beni heyecanlandırmaya başladı.Sanki vücudumun yarısıydı masalımı yazdığım defterler.Anahtarımdan önce onları koyar oldum çantama.Otobüslerde okuduğum kitapların yerini aldılar.

Gün geldi,kedim kıskanıp gelip tam üzerine yattı defterin,engelledi beni.Gün geldi dolmuşlarda ilerlettim hikayemi.Yüreğimin atışı gibi gerekliydi sanki.

O benim kedim.Küçük çocuğum.Saksıda yaseminim.İyi kalpli sevgilim.
Uzun,çok uzun zaman çabaladım yazmak için.
O da beni terketmedi...