Oldukça sıcak geçen bir Temmuz günü daha, güneşin batışıyla gelen hafif serinlikle yavaşça bırakıyor kendini gecenin kollarına.

Günler geceler son hızla kovalıyor birbirini. Takvim yaprakları, hazanda sararan, kuruyan bitkiler gibi hızla kayıp gidiyor ellerimizden.

Ömür bir su misali akıyor avuçlarımızdan, durdurmaya mecali yok kimsenin.

Camdan gelen serinlik, kapalı gözlerim, bahçeden yükselen neşeli çocuk sesleri, çok uzaklara götürüyor bir an.

Ne kadar önceleri bizler de çocuktuk, hayatın acılarını tatmamıştık.

Hiç büyümeyeceğimizi zannettiğimiz çocukluk ve genç kızlık günlerim, acılarının hafiflemeyeceği, yüreğimin parça parça olduğu ölümler, bir daha gülemem, yiyip içemem dediğim acılı günler, hiç üzülmeyeceğimizi sandığımız şen zamanlar, birbiri ardına yaşadıklarımız…

Yıllar yılları kovalarken, değişen hayatlar, büyüyüp genişleyen ailemiz…

Bazen kendime sorarım ben mi yetişemiyorum yaşama, yoksa o mu herkesten bu denli kaçıyor diye.

Kayıplarının hala içimizde boşluğu doldurulamayan sevdiklerimiz; Rabbim’in onların acılarını bastırması için bizlere ikramı olan yeni yaşamlar. Onların neşeli cıvıltıları, ilk gülücükleri bizleri gülümsetip umutlandırmaları.

Dalga dalga yayılan yatsı ezanı.

Daldığım hayallerden beni çekip alan, eşimin bana her zaman güven ve huzur veren sesi:

-Birer kahve içelim mi canım?

-Tabii şimdi.

Yarabbi şükürler olsun sana, her zaman şükrettiğim gibi, iyi ki onu bana nasip ettin.
Beraber sağlıklı bir ömrü beraber yaşamayı nasip et!