Hepimiz mutlaka bir sevdiğimizi kaybetmenin acısını yaşamışızdır.
O, içimizden bir şeylerin koptuğunu, içimizin cız ettiğini hissettiğimiz
Anlar... İşte o anlar!

Hani, çok vakit geç kalmış olmanın acısını, pişmanlığını duyarız ya…
Dilimizden Tüh be! Yazık be! Eyvah ne yaptım ben be? Gibi pişmanlık ve üzüntü
Sözcüklerinin döküldüğü anlar...

Hani keşke ihmal etmeseydim! Keşke kendime boş bir zaman yaratıp ta daha çok gönlünü alabilseydim dediğimiz anlar...

Hani, yapmamız gerekenleri yapmamamızın ya da yapamamamızın,
Yapmak için geç kalmışlığının, içimize alev topu gibi oturduğu anlar...

Hani, o kaybettiğimizin değerini geç fark etmiş olmanın acısını yüreğimizde duyduğumuz anlar...

İşte, insanın en çok pişmanlık duygusunun altında ezildiği anlar, O ANLARDIR.

Bunun yanında, insanın o ana kadar yapabildiği güzelliklerinden dolayı huzur ve mutluluğunu duyduğu AN DA, YİNE O EN ACILI ANLARIDIR.

Dileğim, tüm insanların, sevdiklerinden ayrıldıkları AN, O, en acılı anlarının, yine mutluluklarını da en çok duydukları ANLARI olmasıdır.

Mustafa YÜKSEL