Bir Senden Aşk

• 10 Temmuz 2012 Salı 19:38:56

Bu yıl, yeniden doğuşumun şerefine sana uzanmaya çalışıyorum. Sana ulaşmaya çalışıyorum.

Onun için doğduğumu biliyorum. Çünkü hiç onsuz kalmadım. Bir saniye bile. Daha emeklemeye yeltenen küçük bir çocukken elimden tuttu. Yürümemin sebebiydi. Yürüyüşün maksadı onaydı aslında. Fakat bilemeyecek kadardım işte. Sonra konuşmam da onaydı. Kimse duymadı belki ama ilk onun adını söyledim. Çevremde benle oyalanan insanlar haricinde en çok gördüğüm oydu. İçten içe gülüşlerim sadece onaydı. Bunları ben pek hatırlamıyorum ama nedenini bilmediğim bir şekilde kesin olarak biliyorum.

Sonra büyüdüm. Büyüdükçe, her yaşımda küçükken beni kollayan, konuşmama sebep olan, gülmemi sağlayan, beni besleyeni unuttum. İlgilenemez oldum onunla. Benim için yaptığı bana sağladığı o kadar imkandan sonra ona sayılamayacak kadar ihanet etmişimdir. Yeri geldiğinde bir kızgınlıkla kötü bir söz söylemişimdir. Başkalarını, ona tercih ettim. Diğerleri hep ondan daha cazip geldiler. Bazen de sadece bana iyilik yaptığında, istediğim bir şeyi bana aldığında teşekkür ettim ve gülümsedim ona. Kim canımı sıksa, beni üzse, hemen gidip ona patlardım. Hakaret ederdim. Yine de beni dinler, bana gülümser, bana yardım eder ve alttan alırdı. Bunun da kıymetini bilemeyişimden bir süre sonra arkamı döndüm, çekip gittim. Çok uzun bir süre ne aradım ne sordum. Aklıma geldiğinde ise hep başkalarında aradım mutluluğu... Hep başkalarında ...

Aslında mutluluğu bulduğumu sandığım kişiler, beni gerçek yoksulluk ve üzüntü çukurunda yalnız bırakan kişilermiş. Ben bunu anlamaya başladığım sırada bile o beni aramakla meşguldü, sürekli bana ulaşmaya çalışıyordu. Bense insan elindekinin kıymetini bilmez misali hiç geri dönmüyor ve o sahte mutluluk saçan kişilerden bir ölçek daha şurup almaya çalışıyordum. Durumum gittikçe kötüleşti. Etrafımdaki herkes, beni sevdiğini söyleyenler, hatırımın olduğu kişiler vs. hepsi gittiler. Yalnız kalıp ağlamakla yetiniyordum hayat omuzlarıma çökerken. Göğüslerime kadar çamura batmış haldeydim. Beni kimsenin oradan çıkaracağına ümidim yoktu. Sonra...

Sonrasında geçmişe geri döndüm. Anladım ki ihtiyacım olan eksiklik o. Çünkü hayatımın en huzurlu dönemlerini onunla geçirmiştim. O hep yanımda olmaya çalıştıkça ben onu geri itmiştim. Yanımda istememiştim. O hep kızdığım, sadece derdim olduğunda yanında olduğum, çocukluktan başka hiç yakın olamadığıma döndüm geri. Ona binlerce kez ihanet etmeme rağmen, hala benim iyiliğimi istemekle meşgul.

Şimdi günde en az beş kere hiç sıkılmadan görüşüyoruz. Çünkü onu özlemişim. Ona sığınmayı özlemişim. Derdin ve çarenin ondan olduğunu unutmuşum. Medeti ve sevgiyi Ondan dilenmeyi özlemişim. Onun yarattığı aşkı, kendilerine uyarlamaya çalışıp, insanları kandıran sahte sevgililerden ve sevgilerden sıyrılıp sadece ona borçlu olduğumu anladım. Anladım ki; tek gerçek aşk ve sevgi; O’na ve O’nun sevgilisine duyulan sevgidir.

Bahattin BERKDİNÇ