"Huzuru bulmak için gelmiştim" dedim.
Bana ellerini verdi, ecel terleri döktüğüm o elleri..
"Huzur benim. Benim adım huzur." dedi.
Huzur ölmekmiş. Kollarında son nefesimi verirken anladım bunu..

Öleceğim an, öldüğümü bile, bile öptüm toprağını.. Nefretimden bir nebze karıştırmadan dudağıma.. "Alışırım" dedim. Nasıl olsa buna da. Can çekişmeye alıştığım gibi, ölümümede alışırım. Ve bende hayallerim, umutlarım gibi, maziye karışırım nasıl olsa..

Şimdi burada huzura erdim. Bir bedenim olmasa da, şunu anladım ki, bedensiz mutluluklar yaşamakmış huzur. Ona çok kızdım ilk önceleri, öfkem yaktı, ateşten elleriyle dokunduğu kalbimi. Ama bir tek kendime zarar verdim..

Ölüler konuşmazdı hani.. Bende konuşamıyorum onunla şimdi. Konuşsam ne söyleyeceğimi de, bilmiyorum aslında. Artık bu saatten sonra ne desem boş! Ne nefretimi dökmenin bir manası var, ne aksinin bir anlamı..

Ama şu bir gerçek ki, o bana gerçekten huzuru buldurdu. Belki de, minnet borcum var bu yüzden ona. Burda şiirler yazmıyor şairler.. Şarkılar da, okunmuyor, hayatta ki gibi. Hafızamda kalanları arada bir getirsemde dilime. Okuyamıyorum, konuşamıyorum, çünkü ölüler konuşamaz ki..

Ve ağlayamıyorum da!

Aklıma yaşamımın son demlerinde, bol, bol dinlediğim bir şarkı geliyor..

Birtek onu yazıyorum, boş bir sayfaya;

"ARTIK NE DUAMSIN, NE DE BEDDUAM!"

Dalıyorum tekrardan, ölümsüz huzuruma...






















..eser..