Sabahın ilk ışıklarına kadar bekledim, uykunda sevdim seni, seyrettim gül yüzünü doyasıya…
Gözyaşları vardı yüzünde, kimsenin fark edemeyeceği kadar derinde.
Bu sabah başka olacak dedim içimden, “duydun mu” canım!
Büyük karanın kabrindeyim!
Olmadan ölüyor diye haykırdım gecenin bakir göğsünü tırmalarken rüzgarın uğultusu,
olmadan ölüyor…
Olmadın, olamadın henüz küçüğüm…
Belki bir gün olursun ama ben o gün olur muyum? Yoksa… ölür müyüm? bilemiyorum.
Uyan hadi! uyan ki bu fecir bitmeden, son defa bakayım gözlerine,
Işıklar… günün ışıkları, yakıyor yüreğimi…
Gün aydınlanmadan kalk n’olur, bak bana! “büyük karam” der gibi bak…
Ben gecenin çocuğu, sen güneşin küçüğü, küçük mavi…
Hani tüm renklerde bulacaktın “O”nu…
Daha lacivert olacaktın, alı al moru mor yaşayacaktık beraber…
ve sonra kara örtünün karası gibi, gözümün karası gibi, canımın karası gibi… benim karam, senin karan gibi…
bulacaktık bulunmazları, görecektik görülmezleri…
Karagözlüm, gözüsenlim!!!
olmadan gitme…

...............