Ahmet liseli yıllarda tek eşliliğin savunucularındandır. İki evli ya da daha fazla evli olanlara çok kızmakta ve yağıp esmektedir. Hatta iki ve daha fazla evlenenlere rastlayınca onlara sataşıp onlarla dövüş bile yapmaktadır.
Ahmet’e liseyi bitirir ve uzun süre görülmez ortalıklarda. Arkadaşları Ahmet’i merak etmektedirler. Evlendi mi? Bir işe girdi mi? Ya da bir iş yeri açtı mı? Diye. Ahmet gizemlidir ve ortalıkta asla görünmez.
Yıllar sonra Ahmet’in arkadaşları onun Ankara’da olduğunu öğrenirler. İlk önce onun telefonunu alarak; yılların vermiş olduğu hasretliği gidermeye çalışırlar.
Telefonda Ahmet, arkadaşlarını gerçekten çok özlediğini söyler ve onları bir akşam yemeğine davet eder. Arkadaşlar da davete icap etmenin sünnet olduğunun bilinciyle bu teklife evet derler.
Belirlenen zamanda arkadaşları Ahmet’in evinin yolunu tutarlar. Çeşitli zorlukları aşarak, güç bela Ahmet’in evini bulurlar. Arkadaşları zile basarlar.
Ahmet:
“Kim o?” der.
Arkadaşları da hep bir ağızdan:
“Ahmet kardeş, biz geldik.” derler. Ahmet kapıyı açar ve büyük bir nezaketle misafirlerini oturma odasına davet eder.
Ahmet’in başından çeşitli badireler geçmiştir. İki evliliğe kızan Ahmet, iki evlenmiştir. İki hanımından da boy boy çocukları olmuştur.
Yemekten önce tanışma faslı olur. İki tane boylu poslu hanım efendi arka arkaya girerler misafirlerin yanına…
Ahmet’in arkadaşları derler ki:
“Ahmet kardeş! Bu bayanlar kim tanıtır mısın?”
Ahmet kızarır, bozarır ter yanaklarına doğru buram buram iner…
Ahmet:
“Şu ilk gelen eşim Hatice’dir. Diğeri de benim bacımdır. Benim bacımdır…” Der.
Ahmet, bekârken cesaretle karşı çıktığı iki evliliğe burada göz yumar. İkinci hanımını arkadaşlarına karşı tanıtmaktan çekinir ve tanıtamaz. Yaşamış olduğu ikinci evliliği anlatamaz. İkinci hanımı Elmas’ı tanıtamaz.
Dilinin ucundan anlaşılır anlaşılmaz bir ses tonuyla:
“O, benim bacımdır. O, benim bacımdır…” Kelimeleri isteksizce yuvarlanarak dökülüverir dudaklarından.
06.07.2012
Ankara