Ya tam ortasındayım cehennemin, ya da sonumun başlangıcında. Yanan bedenim değil. Vicdan ve merhametim. Onların taze külleri kasıp kavuruyor içimi. Gülüşüm bunu saklarcasına samimi. Gözlerim her şeyin farkında lakin çaktırmamakta kararlı. Yanılgı payı yok. Kalbim olmayacağını bile bile bu ateşten sökülüp de kaçmak için fırlarcasına atıyor. Kavrulan hislerim küfür ettiriyor bana. Derken yine cömert ellerim feda ediyor kendini, sistemin azizliğine uğrayıp. .
Ardından basıyor kalemi kağıda, karşılığını alamayacağını bile bile kendinden veriyor. Lakin o da beni suçlamakta kararlı. Sanki şu ana dek ‘’bu da olmadı, gönder çöpe Merve’’ dediğim tüm satırlarımın hıncını alıyor. Vicdan ve merhametimin yok oluşunu seyrederken ben, bir yandan gülümsüyorum. Sırf nedeni sorulmasın diye gelen her hal hatıra ‘’iyiyim’’ cevabını veriyorum. Yazık ki ne yazık..


-MerveYalçın