Sevginizin büyüklüğünü nasıl anlatırsınız? Şöyle süslü uzun cümleler kurarız. Şiirler yazarız. Ne kadar imkansız varsa dökeriz ortaya. Dağlar, yıldızlar, dünyalar sayarız. Oysa sevgi öylesine saf ve katıksız olmalı ki ’seviyorum’ demek yetmeli. ’SEVİYORUM’ var mı ötesi.

Kızım üç – dört yaşındayken koşarak geldi: ’Beni ne kadar seviyorsunuz?’ diye sordu. Karşımızdaki çocuk ya başladık sıralamaya:

Gökyüzündeki yıldızlar kadar seviyorum seni.

Dışarıda yağan yağmur damlaları kadar seviyorum.

Bembeyaz kar taneleri kadar seviyorum.

Deniz kenarındaki kum taneleri kadar seviyorum.

Çok büyük seviyorum işte seni.

Dünyalar kadar seviyorum işte seni.

*Burdan taa Ankara’ ya kadar seviyorum seni.

Bize kalsa daha sayacaktık. Söylediğimiz her cümleden sonra o küçük kafasında bir şeyler canlandırmaya çalışıyordu. Ve başaramıyordu sanırım. Kafası karışmıştı. Karşımıza geçti’ ben sizi ne kadar seviyorum biliyor musunuz?’ dedi. Merakla baktık. Geri çekildi. Kollarını sonuna kadar açtı:’işte bu kadaaaar’ dedi.

’İşte bu kadar’ ne kadar saf ve yalın. Ne kadar gerçek. Bizi mutlu etmek adına abartılmamış, içten, gerçek bir sevgi gösterisi. Biz de onu çok seviyorduk ama abartmış, saçmalamıştık. Sanki öyle söyleyince daha mutlu olacaktı. Onun gözünde yıldızların, kar tanelerinin, yağmur damlaların pek önemi yoktu. Yağmur diner, kar erir, sabah olunca yıldızlar kaybolur. Ama kollarımız hep bizimle beraberdir. Açarız ve gösteririz, ’İşte bu kadar.’


Bize güzel bir ders vermişti kızım. Keşke her şey çocuk yüreğindeki kadar saf ve temiz olsa. Keşke olduğumuz gibi ifade edebilsek duygularımızı. Abartmadan, gerçeklerden sapmadan, yalın ama içten.

’İşte bu kadar’ diye gösterilebilecek gerçek sevgiler hiç eksilmesin yüreklerden...