Kapı duvar mış anlamam.....

Hayat huzuru kaf dağının ardına sakladıysa suçlu ben sen o biz mi...kısır umutları sadaka niyetine veriyorsa zaman mı mekan mı hedef..ya sebep?

Aykırı özgürlüğe sığdırılan küçük bir liman yüreğim.....sığ suların gelgitlerinde maviyle dolup taşarken içim,acının arka bahçelerinde dolaştığımı kim diyebilir.Kim anlatabilir köprüleri atmışken yalnızlığa, uçurmuşken gülüşleri bir başka bahara,maskelerimi çıkarmışken bir bir...

Siz hiç zahmet etmeyin, gönlümce şarkı söylemeye meylettim bu ara..

Hükmü yok artık geçen yılların..azad ettim diye mi bu hezeyan..insan kaç kez ölebilir ki daha,kaç kez yıkılır bir kent..

Aslında diğerlerinden bir farkım yok..Ağlarken pencere önlerinde, pervazlarında aşk biriktirirken anladım saklambaç oynağımı hayatla.her hatıranın sisli yalnızlığından dem alırken, kaderden mi kederden mi asiydi kırılgandı/kırıldı çocuk yanım...tebessümleri devşirirken aynalarda huzura erişirdim belki..hayırsızlığın kol gezdiği sokakları başım dik adımlarken..

Dilenmem artık...
Rüzgarın ritmine kapıldım aşıyorum enginleri,
Durmaksızın sükutu üflüyorum gökyüzüne..

Kapı duvar mış anlamam..... hayat oyunu bu
kaptırdım
gi-di-yo-rum....

Berna Karaoğlu