Sevgili Günlük

• 4 Temmuz 2012 Çarşamba 15:15:21

Sayfalarına darılmış bir günlük gibiyim... Bir yanım yazılmayı beklerken bir yanımı siliyorlar. Başı sonu belli olmak ne kötü... Ölümü bilmek, yaşamda sonsuz olmak ne kötü… Sanırım en kötüsü de senin sonsuzluğuna nokta olmak. Noktadan sonra da başlayamamak hiç bir cümleye... Gözlerindeyken sırlara boğulmuş bir söz gibiyim. Yarım her zaman aydınlanmayı beklerken, diğer yarım karanlığa sevdalı…

Oysa sevdalarının yandığını görmek ne kötü... En çok da uğruna yandığın sevdaların kül olması... Başı sonu belli olmayan bir günlüğün orta sayfasında yanmış bir nokta gibiyim. Bir yarım his kokarken diğer yarım kendi külüne imreniyor. Biliyor ya sevdadan yandığını...

Yanmak meğerse ne de güzelmiş. Alev alev, buram buram sonsuzca yanmak... Nokta nokta kıvılcımlardan bir araya gelip koskoca bir yangın olmak. Başı sonu belli olmayan bir noktanın günlüğü gibiyim. Bir yarım önceki cümleyi merak ederken bir yarım hiç bir şeyi umursamıyor. Biliyor ki kurtaramayacak hiç bir nokta onu ölümden.

Her şeyden güzeli de ölmek herhalde. Sessizce, kimsesizce, sınırsızca ölmek... Tüm maddi benliğinle yok olmak ve bir daha yok olmamak. Başı belirsiz sonu belli bir cümle gibiyim. Günlüklerini kaybetmiş de en acı sayfalarını bulmuş elemlere müptela... Bir canım ölümü ararken bir canım seni anıyor... Sen ne kadar da benmişsin...

Sanırım anlamların manası sende... Sen varsan hepsi var, sen yoksan ben yokum... Kendimde sen olmak ne kadar zor... Günlüğümün sen olması, noktamın sen, sayfamın sen, cümlemin sen... Başlangıcım sen... Bitişim sen... Sağım sen, sonum sen... Sayfalarına ağır cümleler yüklenmiş başı sonu belli olmayan bir günlük gibiyim. Noktalarına dargın, virgüllerine muhtaç, ünlemlerine hayran... Bir yarım sen, diğer yanım sen... Sen ne kadar da benmişsin...

[raa]