Hep sevdim...
Karşılığını hiçbir zaman beklemeden, sevilme ihtimalim olmadığını bilerek. Kendi ellerimle imkansız bir aşka batırdım kalbimi, bu yüzden kırıldı çıkartmak isterken...

Kırık bir kalp batabilirdi göğsüme, kanayabilirdi içim, dikkat etmeliydim yaşarken. İyileşmesi için, eski hâline dönmesi için mucizeler gerekti;
sevmen gibi, hem de sevdiğim gibi, hiç sevmedin, hiç sevildim tarafından... Hayal ettiğin gibi bir adam değildim o yüzden, öyle doğamadım affet, öyle yaşayamadım, olamadım bağışla... Başaramadım senin olmayı, ne yaparsam yapayım; benim olmadın...
Sevdiğin ne varsa sevdiğim hâlde, sevmiyorsun diye sevmediğim hâlde her şeyi ve herkesi....

Gülümseyişin umut verse de, tam kaybetmişken bulsam da o kelimeyi, dalga geçtiğinden, aptal aşıklar gibi gördüğündendi beni... Geç anladım, anlar anlamaz da gücendim, bir daha kırıldım, ki ben öyle çok kırıldım ki; bütün olmam imkansız artık... Parçalarım bile parçalandı ve dağıldı dört bir tarafa, bir daha bulunamaz, birleştirilemez asla...

Oysa sadece sev istemiştim...
Sevseydin; kırık kalbim yapışırdı kendiliğinden, parça parça olan ne varsa bir araya gelirdi, hayallerim bile düştüğü sudan çıkıp kurulanırdı hemen...
Benziyorduk ya birbirimize, gülerken mesela; ikiz gamzeleri taşıyorduk ya yüzlerimizde... Birbirimiz için yaratıldığımızın delilleriydi bunlar, öyle gördüm, öyle inandım.. Sen de gör, sen de inan istedim ama sen kafir kesildin aşka, inanmadın... İnançsızlığın da bir bedeli vardı elbet anladım ve ben senin yerine cehennemde yanmaya da hazırım...

Ahmet Kastancı