Anladımki...

• 2 Temmuz 2012 Pazartesi 02:19:29

Aynı şehirlerde oturuyorduk biz bununla , adını söylemiyim şimdi sonra biri çıkar hala unutamamış der falan kulağına gider bunun gülmesin sonra..
Çok çektirdi bana. Cebimdeki son parayla gider 2 bira alır sabahlara kadar içerdim.
5-6 kere çağırdı yanına, özlemiş falan. Tabi bende sözde seviyorum ya, giderdim her seferinde.

İlk buluştuğumuz günü hatırlıyorum da dünden kalmaydım..İçip içip matiz olmuş sabahın ilk saatlerinde Antakya arabalarına son anda yetişmiştim.
İlk gördü bu tabi beni uzaktan. Şöyle bir süzdü . Gülümsedi. Abi o ne gülümseme. İşte o an başladı herşey..

Ben tabi çalışmıyorum o aralar. Cepte desen kuruş para yok. Bi yere gel bişeyler içelim desek hesabı neyle ödücez. Neyse anlayışlıydı bizim ki öyle para pul umrunda değildi. Sen yanımda ol yeter derdi hep ! Sagolsun..

Hele, Bir elimi tutuşu vardı inanamazsın. Hiç bırakmayacak gibi geldi bana. Sanki ben bir ameliyat masasındayım ve tek ilacım o gibiydi. Gözlerini zaten söylemiyorum.Barmen masaya rakı koymuş demleniyoruz varsay.

Neden bilmiyorum ama saçlarıyla oynamaktı en büyük hobim. Sonra nereden çıktıysa, Sahile taş atmalar, elele gezmeler, gözgöze bakmalar falan başladı. Seni seviyorumlar,bende seniler hiç eksik olmadı zaten. Mutluyduk. Mutluyuz,

Derken kıskanmaya başladım bunu. Ama ne kıskanma. Yok o niye baktı, yok o niye güldü.Yok sende suç. Yok bunu niye giydin. Yok bu böyle olmaz. Tabi sıkıldı kız her dakika tartışmaktan.
Ayrıldık sonra.

İlk başlarda canım yanmadı. Etkilenmedim fazla. Güldüm geçtim. Umursamadım. Şu zamana kadar neler geldi kimler gitti dedim.
Ama sonra, Her gece aklıma gelmeye başladı. Dinlediğim her müzikteki nota sanki, nasıl gitti ama dercesine çalıyordu.Her izlediğim filmde, bir ayrılık başrol oynuyordu. Tıpkı bizim ayrılık filmimizdeki gibi.

Anladım ki , kıskanmak kötü birşeydi.. Sonra da bidaha kimseyi kıskanmamaya çalıştım.