KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
SÖZ UÇAR; YAZI KALIR…
İlkokulu zorlukla bitirmiş olan babam, eline tesadüfen geçen ilk şiir denememi okuyunca “yaz” dedi… Yaşadıklarını, yaşamadıklarını ve hatta yaşamayı çok arzu ettiğin halde yaşayamadıklarını “yaz” dedi… Sanırım bir Wietnam atasözü idi yaz deyişinin gerekçesi… Söz uçar, yazı kalır…
Okuyamamış olmanın verdiği eziklik duygusu, yazma isteğinin gerçekleşmeme olgusu içinde söylemişti belki de… Okumanın yaşı olmadığı gibi yazmanın da yaşı yoktu sanırım.. Belki de bu nedenle geç yaşlarımda yazmaya başladım… Şiir denemeleri… Öykü denemeleri… Yırtılanlar… Saklananlar… Saklandığı yerlerde unutulanlar… Öncelikle ben beğenmezdim yazdıklarımı ve sanırım bu nedenle idi yazdıklarımı paylaşma korkusu…
Bir gün yazdığı şiirleri bu ve benzeri sitelerde yayımlayan ve genelde beğeni gören bir arkadaşım, MSN’deki sohbetimiz sırasında cesaretlendirdi beni… Tıpkı çocukluğumda babamın yaptığı gibi… Hiç çekinme “yaz” dedi… Beğenilmeme, hatta acımazsızca eleştirilme… Bir iğne deliği kadar da olsa “empati” saklar içeriğinde… Yüreğin gözyaşlarıdır yazdıklarımız… Nasıl ki hiç olmadık durumlarda dahi kendimizi tutamaz ve ağlarsak… Yazdıklarını da böyle algıla ve akıt yüreğinin gözyaşlarını kağıda… O günden beri yazmaya çalışıyorum fırsat buldukça…
Kimi zaman, gök kuşağının renklerinde dolaşırım çocuksu bir hevesle… Kimi zaman, olmayan sevgiliyi oluştururum göz bebeklerimde… 50 yaşında olmanın ağır başlılığını iş yaşamıma ayırır, duygularımın basit fakat coşkulu anaforlarında kaybolmaya çalışırım korkularımla…
Yaz dedi babam… Söz uçar, yazı kalır… Yaz… Rüzgara benzer yaşam… En hafif esintili zamanında da… Azgın fırtınalara dönüştüğü anda da… Oradan oraya savrulur konuşmalarımız ve hatta davranışlarımız… Ne zaman ki yazıya dökersen yaşadıklarını; anılar en olumlu özeleştirileri de beraberinde getirir, tekrar göz gezdirdiğinde…
Bu nedenledir fırsat buldukça yazmaya tutkum… Acemice yazdığım aşk şiirleri, yeni yetme zamanımda yaşamam gereken sevdanın öyküleri, bu yaşlarda dökülür kalemimin uçundan… Ölüme yaklaştıkça, yaşlandıkça… Tekrar çocuklaşma çabasıdır belki de yazdıklarım.. Yüksünmem, gocunmam… Yazarım… İst. 08.02.08
YORUMLAR
söz uçar yazı kalır
b unu ben canımdan öğrendim
onada ufak yaştadeğerli bir büyüğü
öğretmiş yıllarca bana söğlendi
canım yaz yaz öğle enteresan bir beynim var
ne hikmetse hiç bir şeyi un utmuyorum
çöp kutusu gibi bir sene önce yazmaya başladım
canımın yazdıkları şimdi bana hatıra iyi ki yazmış
saygılar...
