AHDE VEFA VE DOSTLUK

• 30 Haziran 2012 Cumartesi 00:10:02

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Hiçbir edebi kaygısı olmayan salt ahde vefa veya kısaca vefa duygularıyla kalemin kâğıda dokunuşudur bu satırlar aynen yüreğinizin yüreğime dokunduğu gibi… Karşılıklı iletişimde duygularımı ifade etmekte çocukluğumdan beri zorlanırım bu yüzden size karşı hissettiklerimi ancak yazarak anlatabileceğime karar verdim… Daha öncede bir arkadaşım için şiir yazmıştım birlikte okumayı umut ederek o dileğim gerçekleşir mi bilemem ama en azından bu satırları sizlerin okuyacağını bilmenin huzuruyla karalıyorum…

İki belki de üç yıl önce ortak bir payda da buluştuğumuz ve hayatıma aniden sessizce giren ve yine aynı hızla sessizce çıkan bir yürekti. Kalemi kırdığım, kâğıdı yaktığım ve insani değerleri sorgulamaya başladığım bir anda çok kısa bir süre önce “Yazılarını, şiirlerini takip ediyorum çok güzel yazıyorsun” diyerek yine aynı sessizlikle tekrar hayatıma giren dost abla. Hayatım boyunca hep kaderci oldum hayatta hiçbir şeyin tesadüf olmadığına inanırım. İçinde bulunduğum ruh halinden dolayı belki de dünyada beni en iyi anlayacak insan olduğun için Allah tekrar karşıma çıkardı seni. Kendimi çok değersiz hissettiğim, yüreğimi taştan taşa vurduğum bu duygu ve düşüncelerle sağlığımı bozduğum şu son günlerde bir mesajla karşıma çıkarak “Kendini suçlama senin suçun yok” diyerek karanlık tünelin ucunda cılız bir ışık yaktın hayatıma. Yüreğimdeki sıkıntılara ya da içimde hissettiğim tarifsiz değersizlik duygusuna çare olamadın belki ama en azından kendimi acımasızca yargılamayı bıraktım kelama kaleme küskünlüğüme seninle olan kısa ve anlamlı sohbetlerden sonra son verdim…

Bu olaydan üç beş gün sonraydı içimde aynı sıkıntı ve çok kederli bir anımda yine bir mesaj aldım bu seferki de uzun bir zamanımı birlikte geçirdiğim ancak şu an sebebini benim bile unuttuğum bir nedenden dolayı kırıldığım bir başka ablamdandı. Mesaj aynen şöyleydi “Kuzum seni rüyamda gördüm otogarda ve çok üzgündün benimle konuşmak istemesen de en azından iyi olduğuna dair cevap verir misin?”… Beni yaklaşık bir saat boyunca ağlattı bu vefa dolu mesaj… Hayat muhasebesi yaptığım insani erdemlere karşı inancımın kalmadığı bir anda öyle bir ışık yaktın ki yüreğimde Özlem abla sadece şunu düşündüm hayatımdaki vefasızlara dair, demek ki her zaman ektiğiniz yerden biçmiyormuşsunuz insanlığı. Kimi zaman yüreğine vefa ektiğiniz vefasızların açtığı yarayı böyle vefalı yüreklerle sarıyormuşsunuz.

Hayatım boyunca en önem verdiğim vefa duygusu oldu ve hak edip etmediğini düşünmeden gördüğüm her tarlaya vefa tohumları ektim. Sağlığından endişe ettiğim için uykusuz geceler geçirdiğim insanlar, bin bir iyilikle yüreğini kuşattığım insanlar, sevgiye boğduğum insanlar dururken öfkeyle belki de yaşımın verdiği çiğlikten dolayı bir kalemde hayatımdan çıkardığım bir insanın duygu dolu sesini duyduğumda bir tek şey düşündüm sadece vefalı olmak için çok sevmeye gerek yokmuş ya da kırgınlıklar vefasızlığa bahane değilmiş. Sonsuz sevgin ve olgunluğunla en kanayan yerden sarmaya çalıştın yaralarımı. Saatler sürecek yoldan “Günü birlikte olsa gelirim iyi değilsen kuzum” diyen o sevgi dolu sesin ve yüreğin karşısında öyle ezildim ki öfkeyle bir kere döndüm sana sırtımı ama bundan böyle yaşamım boyunca sen bana kırılsan da ben sana asla sırtımı dönemem…


Her iki dost yürek bundan sonra hayatımdaki yeriniz nere olur bilemem yarına garantisi olmayan bir hayat sürüyoruz neticede ama bildiğim bir şey varsa insan olduğunu unutanların bana da insan olduğumu unutturdukları şu son günlerde sonsuz karanlıkta binlerce yıldız yaktınız yüreğimde adı ahde vefa ve dostluk… Yüreğimden yüreğinize sevgiler.