Bir zamanlar iki aşk meleği yaşıyormuş-biri sen, digeri de ben...
Yaşatırdım ikisini de içimde..
Senin bir bakışın gotururdu beni uzaklara, bilmedigim yerlere..
Oylesine degiştim ki aşkından ne bugun ne yarını gorurdum sen uğramayınca yanıma...
Nasıl bir histir bu tek bir insan yaşatmaya da tum yaşamımızı anlamsız kılmaya da yetermiş meger..
Tum dogrularımı tek bir kalemle çizdim sayende ve inadına direndim senden başkasını gormem diye...
Etrafım sarılı bunca insanla, ama ne acı.... Hepsi bir sen etmedi bile...
Biliyormusun, ben alıştım sensizlige..
Sensiz her akşam uyanmaya ateşlerin içinde...
Kabuzlar dolu gecelerimde... alıştım sensizliğe..
Insan nasıl alışır hic sorma...
Her gun uyanıp aramayacağını, yazmayacagını bile bile inadına umut beslemekten,
saatlerce hiçbirşey yapmadan oturup bir koşede seni duşunup beklemekten,
duydugu bir melodiye kalbini kaptırıp hayal etmekten,
Sevdiği kadar sevilmediğini anladıgı zaman nasıl kaldırır bu yuku bilirmisin...
Nasıl vaz gecer hislerinden ? Bilirsin sen, bilirsin...
Birini sende sevmişsindir, belki de seni sevdigimden fazla...
Omrunun otesinde bile taşımak istemişsindir bu aşkı..
Belki de bu yuzden yalnız kaldın, belki bu yuzden beni yalnız bıraktın..
Herşeyi ile yapayalnız, savunmasız kıldın..
Burayı hic anlamazsın belki ama biliyormusun, Yıne seni duşundum, bu yuzden ayaga kalktım !
Belki hak ettiğin mutlulugu veremezdim sana bu yuzden senden ayrı yaşıyorum şuanda..
Olur da varlığınla kimsenin gozunde gormezsen gozlerimdeki neşeyi..
Gel yine bana;
Sararız beraber gönlünde tek tek açılan yarıları.