Vakti zamanında bir parkta büyük bir çınar ağacı varmış.Öyle vakur ve ihtişamlı dururmuşki gelip geçenler ona hayran kalır onun büyük gövdesinin altına sığınır ,ona sırtlarını dayarlarmış.Güven verirmiş çınar ağacı çevresine.Herkes ona sırtını dayarmışda kimse bilmezmiş onunda bir derdi varmıdır.?

Herkes ,baktığı kadarını görür..Solan yapraklarından anlamazlarmış olup biteni.
Önemli olan bakmak değildir baktığını görmektir çünkü..
Günlerden bir gün bu çınar ağacı aniden yıkılıvermiş.
O dimdik duran devasa ağaç, iri kökleriyle toprağa sımkıkı bağlanan, yemyeşil yapraklarıyla hayat dolu görünen çınar; artık yerde yatan bir zavallı durumundaymış.Kimse olan biteni anlamamış yerde yatan çınara şaşkınlık içinde bakakalmış..incelemeler sonunda anlaşılmışki çınar ağacını içten içe yiyip bitiren küçücük bir kurtcukmuş..Bu kurt yavaş yavaş ağacı yiyip bitirmiş..Kendini kemiren kurda karşı fazla dayanamayan ağaç yıkılmış..pes etmiş..

İnsanda bir çınar ağacına benzer aslında..
Son derece vakur, dimdik ayakta durmalıdır hayatındaki insanların ona verdiği güvensizlik ve acılar karşısında ..ölede olmak zorundadır.Çünkü yaşanan her olay karşısında anlarki kendine kendinden başka dost yoktur..Aciz, zavallı,çaresiz kaldığı anları gizler,saklar…Ağladını kimse görsün bilsin istemez.Yalnızdır insan ,yalnız ağlar çoğu zaman.Kalabalığın içinde yalnızdır…Hep güçlü görünmek ister ona muhtaç olan, sorumlulukları olan insanlara karşı , dimdik ayakta olmak zorundadır.Kendini içten içe yiyip bitiren kurtlara karşı tek başına mücadele eder çoğu zaman.Kimseye belli etmez içinde yaşadığı acıları hep mutlu görünür.

Bir yara bir ömrü nasıl kanatır,nerden biliceksiniz..?.. İçten içe kendini yiyip bitiren kurtlara karşı nasıl mücadele eder bir insan nasıl direnir kimse bilemez..Derdi çeken bilir,acıyı yaşayan bilir misali kimse kimsenin ne yaşadını ne çektini bilemez hissedemez.Herkesin derdi kendine büyüktür..Bazı acılar vardır sessiz ve dilsizdir.Kelam yetmez anlatılmaz dile gelmez..Anlatsan bile kimse anlamaz..Kimseye sıkıntını derdini anlatamazsın , anlatmaktan ziyade anlaşılmak istersin çünkü..Anlaşılmam endişesi belkide bizleri asosyal yapıp içe dönük yaşamamıza sebeb oluyordur kimbilir..Zira kendini ifade etmekten ziyade karşısındaki insanların ne anladığı onu ne kadar anlıyabildiği daha önemlidir.Çünkü sen ne kadar anlatırsan anlat,karşındaki insanın anladığı kadarsındır..

Çok şey istemeyiz aslında beklentilerimiz verdiklerimizden daha azdır .Sevmek,sevilmek çokmu zordur.Sevdiğinden emin olabilirsin ama sevildiğinden asla emin olamassın demiş fuzuli..Demekki sevilmek ister insan..Sevildini hissetmek ister.Ensesinde bir ses ,bir nefes duymak ister..Omzunda bir el sıcaklığı ,ona uzanan elden güç almak ister..Azıcık ilgi alaka ,hoşgörü destek olmak ,dostça arkadaşca.Zor anında yanındayım demek..Güleryüz, samimiyet, çokmu zordur riyasız sevmek..Ver elini bırakmam demek..Güç vermek o insana..Derdin varsa yanındayım demek..Onun yüzünü güldürmek çokmu zordur..

Belki yeterince sevgi görsek içimizde bizi yiyip bitiren kurtlara karşı daha güçlü oluruz..Çınar ağacı gibi yıkılıp kalmayız ortalık yerde.Yeterince sevgi, samimiyet, ilgi ve alaka görsek dertleşebilsek çevremizle ..Yanındayım dersinde yanında kimseyi bulamassın çoğu zaman..Uzattığın ellerin boşluğa uzanır.En güvendiğin dağlara kar yağar..Her defasında yıkılır ayağa tekrar kalkarsın..Yaşanan her olay bir tecrübedir aslında..

Haykırmak istersinde susarsın ..Susmak konuşmaktan evladır çünkü..Sessiz çığlığını senden başkası duymaz.Yalnızlına dört duvar şahitlik eder …Birde her nefeste biraz daha seni tüketen bir sigara..Ne yaptım dersin kendi kendine,ben bu dost dediğim insanlara ne yaptım..Az mı verdimde çok şey istedim..Yada verdiklerim yetmedimi.Yüreğimmidir az gelen..Yoksa sevgimmi değersizdir..
../meyzem