Hayat'la Buluşmak...

• 20 Haziran 2012 Çarşamba 16:56:16

Hayat’la Buluşmak…

Biz insanlar çok ilginç varlıklarız. Ne zaman ne yapacağımız hiç belli olmaz. Dün geceden rüyasını bile gördüm. Şu an anlatırken bu kadın kafayı yemiş dediğinizden eminim. Valla bana da öğle geldi. Ya da erdim mi acaba deyip bastım kahkahayı…

Çok kafanızı şişirmeden asıl konuya geleyim. Aylar önce edebiyattan bir rumuz bana mesaj attı ve tanışmak istediğini söyledi. Bayan rumuzlu ama ne olur ne olmaz diye tedbirli olmak lazım diye düşündüm. Hatta bana ‘’Attırma Kafamı’’ diye şiir yazdıran kişinin de günahını aldım. Yine o olabilirdi çünkü. Rumuza baktım hiç şiiri yok, yazı yok. Biraz şiirler hakkında yorumlar yaptık. Ona sen neden yazmıyorsun dedim. Sadece okuyucu olduğunu ve hiç şiir yazmadığını söyledi. Bende sanki çok biliyormuş gibi içinden geçenleri yaz ve bana yolla bilgim çerçevesinde yardımcı olurum demiştim. O da güzel bir annem şiiri yazıp yollamıştı.
Duygularıydı yazdıkları düzenledim hemen sayfasına astı. İlk şiiriydi ve çok mutluydu. O duyguyu iyi bilirim bende ilk şiirimi iki arkadaşımın sayesinde ısrarlarıyla asabilmiştim. İyi ki ısrar etmişler. Arkadaşlarıma çok teşekkür ediyorum.

Aradan biraz zaman geçti tatilde Almanya’dan İstanbul’a geleceğini ve mutlaka benimle görüşmek istediğini söyledi. Bu nedenle de msn adresimi eklemek gerektiğini anlattı. Neyse ufak bir msn ekleme krizinden sonra başarmıştık. İşte karşımdaydı. Tutturdu abla kamera aç ya da resim yolla. Hayda buyur buradan yak. Önce sen aç dedim. Meğer cepten giriyormuş. Benim beynim son sürat çalışmaya başladı ama hep kötüye çalışıyor. Tamam diyorum bu erkek, ya o ya da başka birisi. Açmam açarsın başladık tartışmaya. Lakin acayip bir his hissediyorum. Karşımdakinin kırıldığını düşünüyorum. Başlıyorum izah etmeye. Bak in misin cin misin nesin bilmiyorum. Sen benim bayan olduğumdan eminsin çünkü birkaç şiirimde kendi seslendirmem var. Ama ben senin bayan olduğundan emin değilim. Sen açmadan ben açmam diyorum. Tamam diyor ve müsaade isteyip bilgisayar başına geçiyor. Sonunda kamera açılıyor. Karşımda çok tatlı, güzel ve hanım hanımcık bir kadın. Kocaman bir oh çektikten sonra bende açıyorum. Böylece tanıyoruz birbirimizi. O biraz kırıldı bana ama olasılıkları anlatınca hak verdi.

Dün cep telefonum çaldı. Hiç bilmediğim bir numara. Tereddütlü açtım karşımda Hayat. Abla ben geldim İstanbul’dayım yarın buluşalım dedi. Tamam, sabah beni ara saati kararlaştıralım dedim. İnternetten tanıdığım biriyle buluşacaktım. Çok heyecanlıydım. Gece o heyecanla uyumuşum. Rüyamda Hayatla Buluşmak başlığı verdiğim yazıyı yazıyordum. Gece saat 3 gibi uyandım. Allah Allah buda nerden çıktı diye düşündüm. Yazdıklarımdan tek kelime aklımda yoktu ama başlık beynime yer etmişti.

Sabah konuştuğumuzda saat 12 de Kadıköy sahilde Eminönü iskelesinde buluşmaya karar verdik. Evden çıkarken çok heyecanlıydım. Ayrıca iki kocaman kızımdan da bir sürü nasihat dinledim. Ve çok haklıydılar. Anne liseli âşıklar gibisin sanki sevgilinle buluşacaksın diyerek benimle bir de dalga geçtiler. Evimden Kadıköy’e giden yol bitmek bilmedi. Hava çok sıcak, aynı zamanda rüzgârlıydı. Söz verdiğim saatten 15 dakika önce randevulaştığımız yerdeyim. Msn kamerasından gördüğüm birini tanıyabilir miyim ki diye etrafa bakıyorum. Hiç ona benzer biri yok ortada. Mesaj attım ben geldim sen nerdesin diye. Hemen aradı. O da gelmiş. Çay bahçelerinin o taraftaymış. Kulağımızda teller birbirimize doğru yürürdük. Evet, oydu aynı msn deki kadın. Sanki kırk yıldır tanıyormuşçasına sıkı sıkı sarıldık. İkimizin de gözleri dolmuştu.

Çay bahçesine geçip deniz kenarında ki bir masaya oturduk. Denizde martılar, tam karşımızda Haydarpaşa, balık tutmaya çalışan insanlar ve yolcu indirip alan vapurun sesi bize eşlik etti. Başladık sohbete ama arada da muzipçe gülüyoruz. Birer orta şekerli kahvelerimizi içerken sordum. Edebiyat defterinde kendini bana yakın hissetmene sebep nedir dedim. İçgüdülerine inanırmış. Beni kendine çok yakın bulmuş. Tek yanıldığı nokta yirmi beş yaşlarında iki çocuk annesi bir kadın sanmasıymış. Çok güldüm. Dediği yaştan yirmi iki yaş büyüktüm. Bense onu tam tahmin ettiğim gibi bulmuştum. Bana Hayat’ı anlat deseler dört kelimede özetlerdim sadece. Sıcak, samimi, içten ve dürüst kelimeleri yeterdi bence.

İki buçuk saat sohbet ettik. Edebiyat sitesinde tanışıp gerçek hayatta görüştüğümüze güldük. İkimize de komik geliyordu ama buradaydık ve gerçektik. Bana Almanya’dan hediye olarak çikolata ve sigara getirmişti. Çok mahcup oldum. Bense ona bir parfüm hediye edebildim sadece. Ayrılma vakti geldiğinde ayrılmak istemedi yüreğim. Onun da işleri vardı benimde. Ayrılmak zorundaydık ama sanki yıllardır tanıdığım bir dostumdan ayrılıyormuş gibi hüzün çökmüştü içime. Zaten sulu gözlüğümdür vedalaşırken kısa kestim. Öptüm güzel yanaklarından, iyi temennilerde bulunarak arkama bakmadan uzaklaştım ondan.

Çok güzel bir gün olmuştu benim için. O iki buçuk saat dolu doluydu. Taksiye binip evime dönerken gözlerim ıslaktı ve ben neden ağladığımı bilmiyordum. Eve gelir gelmez rüyamda ki başlığı attım ve başladım yazmaya.

Evet;
Edebiyat defteri bana bir dost daha kazandırdı. Hayat’la buluşmak, konuşabilmek, sohbet edebilmek, ilk defa birbirinin elini tutan iki insan yıllardır tanıyormuş gibi dertleşebilmek
çok güzeldi ve unutulmazdı. Asla da unutamam…

Hayat, hayatıma girdiğin için, bu güzel günü bana yaşattığın için çok teşekkür ederim. Sevgiyle ve dostlukla kal daima...

Saygılarımla…

20.06.2012_______________Seher_Yeli