İnsan yazmak ister bazen öyle güzel bir yer bulur ki ilham versin diye eşi benzeri yoktur ama hala yazacak şeyler bulamaz bekler ve rüzgarı fark eder yaprakları sürükleyip götürüşünü denizlere ….güneşin yansımasını…. o tatlı rüzgarda kuşların eşsiz cıvıltısını o kadar hoşuna gider ki düşünür durur fakat yine yazacak bir şey bulamaz ……zaman akıp geçer ve bir gün öyle biri gelir ki belki onun tüm doğası odur yazması için tek mucizedir ,hep onu düşünüp onun için eşsiz şeyler yazmaya başlar artık yazdıkları onunla efsaneleşir dur durak bilmez o yazma isteği… her an her saniye yazmak ister ..hep onu kağıtlarla kalemlerle anlatmak ister belki de tek gerçeği o dur …..ve bir gün gelir ki arkasını döndüğü bir anda o yoktur gitmiştir kalem darbesinin kağıda son vuruşudur bu bütün bir efsane son bulmuştur düşünür durur neden onu kaybettim diye ama anlayamaz belkide anlayacak bir şey kalmamıştır yazdıklarını okur ve o efsaneyi tekrar tekrar yaşar beynin de hiç bitirmek istemez belki …o yazan parmaklar ondan sonra asla yazmayacaktır hep onun gelmesini bekleyecektir… zaman geçer yıllar su gibi akıp gider artık her şey parmakları taşıyan beden de sona gelmiştir ve o dönmemiştir kalemin ucunda kalan son damla mürekkepte yazılanların sonuna damlamıştır bedenin canlılığını yitirdiği gibi…
İşte yazmak böyle bir şeydir belki bir anda küçücük bir şey sonsuz şeyler yazdırır belki de o kadar büyük şeyler çok kısa bir kelimeyle biter ki tek bir anlam içerir SON.