evrim 2hayat ürkek ve titrek dizlerimde yürüyor alaca bir karanlıkta ı/şıksız merhaba diyor usulca... arıyorum birden sesini düşen bakışlarımın ardında sessizliğim çoğaldıkça aşk masumca bir düşün İçinde çizgisiz boşluklar sonsuzluğa teğet bakıyorum yanımdasın ne iyi diyorum. kendime uzaklığım kadarsın zaman yarım kalmış bir öykü ne alaca karanlık çöküyor üzerine ne de kavuşuyor seher vakti serinliğine iki dünyaya açılan bir pencere önünde araf’da taraf olma vaktinde ben yine hafif nemli b/akışların nefes tutulması nöbetindeyim yürüyen hüzünler geçiyor üzerimden çaresizliğim içimde hiç bir lisanda okunmuyor gözlerimden Mohikan |