Bu fani âlemde ebedi olmaya layık ne kadar an ve saniye vardır. Gökyüzünde seherin renkleri, zeminde altın renkli bir sabah, çiçeklerden bir demet, kuşların ötüşüyle alkışlanan ilk âşıkane öpücük ebedi olmaya layık değil midir?İnsan derin hayaller içinde kaybolup gittiği zaman bütün kelimelerin tarif edemeyeceği -ruha karşı şimşek gibi açıldığı anda biten- bir sonsuz tebessüm ebediyete lâyık olmaz mı?

” Uçun kuşlar, uçun, doğduğum yere
Şimdi dağlarında mor sümbül vardır
Ormanlar koynunda bir serin dere
Dikenler içinde sarı gül vardır

O çay ağır ağır akar; yorgun mu bilmem
Mehtabı hasta mı, solgun mu bilmem
Yaslı gelin gibi mahzun mu bilmem
Yüce dağ başında siyah tül vardır

Orda geçti benim güzel günlerim
O demleri anıp bugün inlerim
Destan-i ömrümü okur, dinlerim
İçimde oralı bir bülbül vardır

Uçun kuşlar, uçun, burada vefa yok
Öyle akar sular, öyle hava yok
Feryadıma karşı aks-i sada yok
Bu yangın yerinde soğuk kül vardır
Hey Rıza, kederin başından aşkın
Bitip tükenmiyor elem-i aşkın
Sende derya gibi daima taşkın
Daima çalkalanır bir gönül vardır.''