"JONATHAN!"
"Sevgili Fletch! Gözlerinle gördüklerine inanma. Dış görünüştür onlar yalnızca, sınırlıdır. Kavrayışınla bak, öğrendiklerinin bilincine var, ve böylece uçmanın yolunu bulacaksın."
Dalgalanma duruldu. Martı Jonathan gözden kaybolmuştu.
Bir süre sonra Martı Fletcher Gökyüzüne sürükledi kendini ve orada ilk uçuş dersi için sabırsızlanan bir grup yeni öğrenciyle karşılaştı.
"Herşeyden önce şunu unutmayın ki" dedi hüzünle, "bir martı sınırsız bir özgürlük kavramıdır. Yüce Martının bir görüntüsüdür. Ve bir kanadından öbürüne, tüm bedeniniz düşüncenizin ta kendisinden başka bir şey değildir."
Genç martılar şaşkınlıkla baktılar ona. Hadi canım, diye düşündüler, takla atma kuralına hiç de benzemiyor bu sözler.
Fletcher içini çekip yeniden başladı. "Hımm... Ah... Pekala", dedi onları süzerek. "Düz uçuşla baş layalım. Böyle der demez, Fletcher dostu Jonat-han'ın kendisinden hiç de daha kutsal olmadığını anlayıverdi.
Hiç mi sınır yok Jonathan? Öyleyse senin kumsalında belirivereceğim zaman uzak değil.
Üstelik sana uçuş hakkında bir iki şey bile göstereceğim.
Öğrencilerine alabildiğine ciddi görünmeye çalışmasına karşın, Martı Fletcher birdenbire onları gerçek kimlikleriyle görüverdi. O bir an, sevmekten öteydi duyguları, aşık oldu gördüğüne. Sınır yok mu. Jonathan? Böyle düşündü ve gülümsedi. Öğrenme yarışı başlamıştı.

SON

Son ' yeni hayatı öğrenmenin ilk adımıdır.

Arkası yarın' ise insanda bitmeyen kısır döngüdür...

SON İTİRAF
Yıllar geçti, sevgili Manuel Valadares. Şimdi kırk sekiz yaşındayım ve zaman zaman, özlemimde, hep bir çocuk olduğum izlenimine kapılıyorum. Birden ortaya çıkıverecekmişsin, bana artist resimleri ve bilyeler getirecekmişsin gibi geliyor. Hayatın sevilecek yanlarını bana sen öğrettin, sevgili Portuga’m. Şimdi bilye ve artist resmi dağıtma sırası bende, çünkü sevgisiz hayatın hiçbir anlamı yok. Ara sıra sevgimle mutluyum, ara sıra da yanılıyorum; bu daha sık oluyor.✍️☕🫖🌱