Kirpiklerime serpiþen yaðmur, Uzaklarda piþen yemek kokusu, Alnýmda birkaç damla, Tahta bir tepsi, üzerime koþuyor; Üzerinde iki küp þeker, Birileri, çayý yine tatsýz içiyor, Anla. Bakýþlar sanrýlý, Kemirgen düþünceler, Yine sürüngen ben! Uçurumlar. “Gel ýslanalým” desem, Dudak bükersin, Olmaz! Çok mu uzaðýz da; Sana yaðan yaðmur bana yaðmaz, Uçurumlar. Baðýrsam, sade bana yankýlanýr sesim, Yalnýzlýðým yakýnýr, kursaðýmda hevesim, Düþüþümü anlatýr, umutsuz onca resim, Uçurumlar. Aradaki boþluktan, Geçer mi ki edeceðimiz laflar, Gizliden, kýsýk sesli sohbet, Ya da çýðlýklar, yakarýþlar, dövünmeler, Ýç çekiþler, piþmanlýklar, ahlar! Direniþ, vazgeçiþ, Ve anlamsýz aflar, Uçurumlar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.