Karanlık

silaha selam durduðunda çiçek
çýðlýk çýðlýðaydý
ne varsa, çýðlýk çýðlýða.
deniz çýðlýk çýðlýða doðurdu güneþi
güneþ çýðlýk çýðlýða...
bakýþlarý soðuk, kýzgýn...

ve yürüyordu soytarý
içinde cevapsýz bir rüzgarýn

bebeklerimiz,
bahçelerimize ektiðimiz ölüm aðaçlarýný
beslemeye yetmiyordu artýk;
kadýnlar, köpekbaþlý veletler doðurdu;
erkekler, donmuþ kalplerini mezar baþlarýna býraktý.

ve hala yürüyordu soytarý
ve rüzgar, hala cevapsýzdý.

iblis bile bakmýyordu
paramparça aþklardan sýzan leþ ruhlarýn suratýna
içte büyütülen hiçbir masal hiç kimseyi uyutmaya yetmiyordu
ne fahiþeyi ne bacak arasýndaki parayý...

ve yürüyordu soytarý
yürüdü soytarý
ve durdu soytarý; aynaya baktý:
"karanlýk!"
kafasýna sýktý.

O ise devam etti yürümeye;
karanlýða. çýðlýk çýðlýða...
avuçlarýnda olmayýþýn, aslýnda hiç varolmayýþýn dayanýlmaz bunaltýsýyla.
yürüdü
ve bir yaprak, suda boðdu kendini.



















Sosyal Medyada Paylaşın: