Soðuk bir þubat aksamýydý, üþüyordu ellerim. Hiç bu kadar çaresiz ve yanlýz hissetmemiþtim kendimi. Bomboþ ve karanlýk odamda maziye dalýp, seyrederken geçmisi, gördüm ki; hayat bana hiçbirþey vermemiþ aslýnda. Hep benden götürmüþ azar azar.... Hisstettirmeden tüketmiþ ömrümü. Ödünler veren, seven, affeden, kýrýlan hep ben olmuþum. Ve zaman akýp giderken acýmasýzca Elimi tutan hic kimse olmamýþ yanýmda. Ne acý ki yalanlarla dolu hayatýmýn gölgesinde Bir ömür harcamýþým tek baþýma.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hüzün Yanığı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.