Seni tanýdýðýmda hayattan zevk almayý öðrendim,
Saçlarýnýn kokusuna alýþtýðýmda,sana fena baðlandým.
Senin güzelliðin dünyayý kaplýyordu adeta,
Ve ben o güzelliðin sahibinin merkezindeydim,
Kovsan da senin yanýndan bir yere gitmezdim.
Sen bir aþk þarkýsýnýn en can alýcý sözleri gibiydin,
Sevgiyi varlýðýnla anca bu kadar güzel anlata bilirdin,
Sen çok özledin ve ben bunun en büyük þahidiydim,
Ýnana biliyor musun? cennetim yani sen benimdin.
Sen sarý bir elbise giysen,ben güneþi unuturdum,
Hele gülerken kýsýlan gözlerine var ya ölüyordum.
Bir de ben,sýrf senin o ýþýðýna odaklandýðým da,
Diðerlerine,çerçevenin kenarlarýna kör oluyordum.
Sen Marmara olsan,ben olurdum Ýstanbul boðazý,
Öyle severdim ki seni kýz kulesi bile bizi kýskanýrdý.
Hatta insanlar,Kýz kulesini deðil,
Bizi Ýzlerdi,yani aþkla dalgalanan o sularýn dansýný,
Kafkasya da doðan güneþin,Ýstanbul da batýþýný.
Vagif Seyyah Hüseynov